Drieeneenhalf

Ik heb om 10 uur ‘s ochtens afgesproken met Ketut om samen naar de tuin van Santia’s tuin te vertrekken. Zijn zoontje van drieeneenhalf volgen we nu al twee jaar in zijn taalontwikkeling door min of meer regelmatig opnames te maken van zijn gebaren. Als ik het terrein oploop blaft schel een pup aan een ketting. Ariana begint meteen tegen me te gebaren: ‘Die hond heeft me gebeten. Hierzo. Kijk maar.’ Zijn moeder echoot zijn gebaren. Ik schrik. Op oude rijstzak liggen dikke, vette larves te kronkelen. ‘Lust je die?’, vraagt Sukesti. ‘Ojeetje, nee, die wil ik niet.’ Ze vertelt dat ze eerst schoongemaakt worden en dan gebarbecued. Lekker knapperig. Ik bekijk ze nu van dichtbij, en heel even wint nieuwsgierigheid het van gruwel en vraag ik me af of dit een van de momenten is om mijn herwonnen status als vegetarier even opzij te zetten. Wanneer krijg je nou de kans zoiets te proeven? Ik vraag Sukesti waar ze ze gekocht heeft/hoeveel ze kosten (in Kata Kolok is er een algemeen vraagwoord dat naar gelang de context zijn interpretatie krijgt). Ze zijn niet gekocht, we hebben ze opgeharkt, daarzo, ik laat het wel even zien. Met z’n allen lopen we achter naar de stal waar Santia mest aan het omscheppen is. Ehm juist, tussen de liters koeienstront liggen dus de zilverkleurige lekkernijen te prijken. Het is overigens niet zozeer gruwel maar eerder verstand dat uiteindelijk zegeviert: ik zie de lintwormen zich al in mijn darmwand nestelen en binnenstebuiten keren om zich lekker voort te kunnen planten in hun gastvrouw. Dat risico loop ik liever niet. Santia vertelt dat hij de koe gaat verkopen, want die heeft een miskraam gehad. Het paren met de buurtstier heeft hem al 45,000 gekost. Het kalf is van een betere kwaliteit, dat eet zelfs bananenblad, kijk maar. Hij rukt een blad van een van de vele bananenbomen die er staan en terwijl het kalf gretig toehapt stelt Santia me een vraag. Even ben ik verward. Wat is er met condooms? Oh, of ik worst lust. (Tja, de gebaren voor worst en condoom lijken nogal veel op elkaar…iets langerwerpigs met een hoesje eromheen, zeg maar.) We lopen naar de nieuwe keuken waar een zwarte pan water staat te koken op een vuurtje van sprokkelhout. De hut staat blauw van de rook. Aan een touw hangen stukken varkensvel waar het vet vanaf druipt en er is ook een stok met zeker een meter worst erom heen gekringeld. Ik probeer eerst drie keer nee te zeggen, maar een enkele glimlach doet de truuk.
Ketut stelt de camera op om Ariana te filmen in interactie met zijn ouders. Santia en Ariana gaan samen naar de rijstzak. Zijn vader legt hem het fijne uit over de larves en geeft hem er een om vast te houden. Hij pakt er ook een en samen laten ze twee larves elkaar een kusje geven. Het is werkelijk een plaatje. Wat heerlijk lijkt het me om als doof kind ook een dove ouder te hebben. Dan bedenkt Ariana dat de hond een larve moet eten, maar de hond is er bang van en begint te piepen. Ariana verveeld rond. Ik krijg een kokosnoot met een rietje. Niet veel later voel ik twee handjes op mijn kont. Ariana komt zijn deel opeisen. Ik houd de groene noot vast terwijl hij 5 minuten lang nonstop uit het rietje lurkt. Er komt gekookte cassave te voor schijn en ik krijg een zakje sawovruchten mee voor thuis. Ik vraag Ariana of ie wil schrijven en ik geef hem een pen aan die die prompt overneemt in zijn linkerhandje. Hij lijkt plots een ander kind te zijn geworden. Oogjes op het papier en tong uit de mond. We gaan rondjes tekenen. Ik vertel hem dat ie over twee jaar ook naar school mag net als de andere dove kinderen en dat Ketut dan lesgeeft. Hij knikt begripvol en gaat verder met nauwkeurig krassen. Ik prik per ongeluk expres door het papier heen, tot grote hilariteit! Hij laat het papiertje een voor een aan alle aanwezigen zien met een beschuldigend wijsgebaar naar mij. Ketut geeft hem een briefje van 1,000 Rupiah dat ook stuk is. Nu wil hij drinken gaan kopen. Nee zegt zijn vader je moet nog even voor de camera praten. Ariana schopt, maar zijn pa pakt het been en nog een arm en zwaait hem de lucht in. Na even ravotten laat hij Ariana winnen en het jochie rent naar het dichtsbijzijnde winkeltje 300 m verderop. Ketut loopt er met de camera achteraan. Ariana vertelt bij het buurtwinkeltje in geuren en kleuren over de hondenbeet (een rood krasje op zijn arm), de larves (inmiddels 1,5 keer zo groot), en dat ie later naar school gaat, en dat ie drinken wil van dat gele poeder, die daar. Ik vraag me af hoeveel dove kinderen van die leeftijd in Nederland met dezelfde mate van zelfstandigheid en zelfverzekerdheid in het leven staan.