Trouw

Het is 11 uur ‘s ochtends en ook voor Balinese begrippen bijzonder heet. Een van de dove gezinnen heeft gevraagd of ik mee op ziekenbezoek ga in Singaraja. Oorspronkelijk was het plan om op drie motorfietsen te gaan, maar aangezien Ketut de afspraak vergeten is, gaan we op twee: drie man op ieder. De tiener waarbij ik achterop zit rijdt waarschijnlijk wel iets voorzichtiger dan normaal met zo’n kostbare vracht. In de ziekenzaal liggen mensen aan het infuus, en ook de dove jongeman die ik bezoek heeft het zwaar. Zijn moeder en vrouw (ook doof) hebben de afgelopen paar dagen al in het ziekenhuis overnacht en staan steeds in staat van paraatheid met een emmertje en een vieze handdoek. De zieke is het volwassen neefje van de vrouw waarmee ik mee gekomen ben. De tranen staan in zijn ogen. De mensen naast ons knopen een gesprek met me aan, ik hoef niet te tolken, want mijn dove gastheer neemt het gesprek zelf over. REGEN ANDERHALF (‘nog anderhalf jaar’) is zijn antwoord. En nee, ze is niet van de politie ze is een vriendin. Een van de vrouwen haalt citrusolie uit haar tas en geeft de zieke een stevige massage. Hij knapt nu zichtbaar op, en gezamelijk gaan we naar buiten waar ook andere mantelzorgers op matten uitrusten. Ik ben geraakt door de trouw van deze dove familie aan een man die vastzit voor moord. (En ja mama, ik ben ook blij dat ik me heb laten inenten tegen tuberculose.)