Update dovenschooltje

Het is maandagochtend en Ketut en ik komen binnen op het moment dat de Indonesische vlag door drie kinderen stukje bij beetje gehesen wordt. Verschillende meisjesstemmen citeren (educatieve) wetteksten, afgewisseld met gezamelijke saluteringen, een kort gebed, en het nationale volkslied. Aan symbolen geen gebrek. Een klein half uur later heet de oudste docent van de school ons welkom. De directeur van de dovenschool nodigt ons uit voor een kop zoette, lichtbruine koffie. Nadat hij eerst openhartig en gekscherend vertelt over zijn schizofrene zoon, verandert het gesprek plots van kleur wanneer geldzaken ter sprake komen. Ik schrik ervan en hoewel mijn Indonesisch niet afdoende is om alles mee te krijgen, begrijp ik wel dat Ketut ervan beschuldigd wordt geld achterover gedrukt te hebben. Het is evident dat niet alles vertaald wordt en voor ik het weet worden we de directiekamer uitgerangeerd. Met het oog op de recente renoveringen van zijn huis is het te begrijpen waar de verdenking vandaan komt: een riante woonkamer waar er eerst geen was, een volledig nieuwe aangebouwde keuken, een Europees toilet, een ‘buitendouche’ (met uitzicht op zon en sterren), twee volledig nieuwe aangebouwde slaapkamers, een betegelde veranda, en een dakstenen dak zijn er bijgekomen sinds ik hier twee-en-een-half jaar geleden voor het laatst was. In Ketut’s verhaal is het zijn rijke schoonzus in Australie die de verbouwing gefinancieerd heeft. Het wordt nog een hele kluif om deze situatie cultuursensitief uit te pluizen.
Ketut en ik lopen door naar het dove leslokaal, waar nu een extra gezicht te zien is. Een van de zoons van een dove vrouw die eerder getrouwd is geweest in een dorp ten zuid-Westen van Singaraja, is nu in Bengkala komen wonen. In een partriarchale cultuur als Bali is het uitzonderlijk dat een kind na een scheiding bij de moeder woont. Wanneer ik later bij de stiefvader navraag wat hij ervan vindt zegt hij dat het een harde werker is die na schooltijd zijn bedrage doet aan het huishouden door te werken op het land. De kleintjes die ik voor het laatst zag toen ze bijna 4 waren, herkennen me niet meer! Het jongetje heeft vlot leren schrijven, maar lezen vindt ie stukken moeilijker. Zijn moeder vertelt later dat ie drie weken geleden op zijn nek was gevallen, maar per se niet thuis wilde blijven. SCHOOL IK KLAS TWEE!, gebaarde hij steeds. In haar verhaal loopt het jongentje met kordate passen (en een bungelend hoofdje) naar school.Vrijwel alle kinderen zitten in het dove leslokaal, behalve een van de jongens. Het is me nog niet duidelijk hoe het hem tussen de horende kinderen vergaat. Wanneer Leen en Tineke (de ambassadeurs van het schooltje voor de Vrienden van Effatha) hier over een paar dagen zijn, hoop ik dat ze me meer kunnen vertellen. Een opvallend verschil met een dikke 2 jaar geleden is ook dat er een onderwijsassistent in dienst is genomen die de kinderen probeert te leren spreken. Hij heeft wisselend succes. Ook heeft de overheid de bouw van een bibliotheek gefinancieerd, opgedragen aan de doven. Het is mooi om te zien hoe het project in mijn afwezigheid tot bloei is gekomen. Na schooltijd loop ik met een aantal van de dove kinderen mee naar huis. Hun ouders zijn nog aan het werk maar ik klets bij met de buurvrouw die getrouwd is met hun dove oom. Wanneer Ketut me komt ophalen, nodigt hij hen en de andere dove mensen uit om ‘s avonds langs te komen voor verjaardagstaart. Hieronder enkele fotos!