Winnaars

Om kwart over zeven staan Ketut en ik op het schoolplein. Alleen de twee oudste dove jongens zijn er. Regelmaat, reinheid en rust slaat hier niet altijd de klok, maar op de een of andere manier zit het me toch dwars. Vooral omdat we vandaag een nieuwe dove leerling verwachten. Samen met Ketut rijden we de gezinnnen af. Een jongen heeft ‘hoofdpijn’ en ligt voor de tv. Geen van zijn ouders is thuis en zijn overgrootmoeder bemoeit zich er niet mee. Bij het andere gezin is een dochter in het ziekenhuis blijven overnachten bij haar neef die er nog steeds voor tuberculose ligt, en de andere dochter ligt nog in bed. Hun moeder zucht dat ze het allemaal even niet kan bijbenen en dat ze pas om 7 uur wakker schrok en nog niet eens gekookt heeft. (Balinese vrouwen staan gewoonlijk voor dag en dauw op om voor het hele gezin en de hele dag rijst te koken.) Ze vult haar dramatische verhaal verder aan metdat ze gehoord heeft dat haar nichtje in Singaraja een epileptische aanval heeft gehad. (Het blijkt later om een nachtje koude koorts te gaan, een gebaar dat vooral verschilt in handvorm en intensiteit.) Het andere gezin treffen we niet thuis, maar de grootouders weten te vertellen dat het gezin in hun hutje op het land overnacht heeft. Ketut dropt me op het schoolplein en daar is de jongste telg van het dovenschooltje: het meisje met het smalle gezicht en same met haar vader. Even later komt Ketut aan met dan toch een extra dove leerling: een jochie van zes wiens naamgebaar ook POES betekent. Zijn vader kon hem helaas niet brengen omdat hij ‘s ochtends nog onderuit was gegaan op zijn bromfiets. In de tussentijd heb ik meerdere puzzels tevoorschijn gehaald en ook een memoryspel. Onze nieuwe leerling kijkt en kijkt, maar verroert geen vin. Wanneer ook Leen en Tineke (de ambassadeurs van het schooltje) aankomen op het schoolplein duikt ze weer bij haar vader op schoot die een bankje verderop is gaan zitten. Hij verontschuldigt zich dat zijn dochter nog steeds verlegen is, maar verliest geen moment zijn geduld en blijft er rustig bij zitten. Ik besluit om Leen en Tineke te gaan helpen met het uitsorteren van de spelletjes die in loop van het schooljaar wat verstoft zijn in de kast. Wanneer ik nog geen kwartier later terugloop zie ik een jongetje van zes en een meisje van vijf juichend de handen tegen elkaar slaan: ze hebben samen een puzzel gemaakt. Ik ga erbij zitten en samen doen we memory, POES wint, maar zijn nieuwe vriendinnetje kopieert zijn gebaar enthousiast: GEWONNEN. Voor me zitten twee winnaars. Het uur dat volgt komt het ene na het andere spel tevoorschijn. Wanneer de school uit is, mag ik van Leen en Tineke een tas met puzzels, lotto, en memory meegeven zodat het meisje thuis nog meer kan oefenen. De vader bedankt me zo hartelijk dat ik ervan schrik. ‘s Middags staat POES ineens voor mijn deur: waar is jouw kleintje? Hij wil weer samen spelen.