Semarang

Aangkomen bij het vliegveld in Denpasar, blijkt mijn vlucht gecanceled omdat ik de vlucht niet bevestigd had (hoewel een week vantevoren geboekt). Dan maar de eerstvolgende vlucht naar Surabaya de volgende ochtend. Ik breng de nacht door bij een zusje van een oud-collega uit Nijmegen. Haar kindjes zijn in Australie opgegroeid en terwijl moeder aan het bidden is vanwege haar verjaardag, komen ze bij mij op bed Engelse boekjes lezen.
Vanuit Surabaya (een metropolis in het puntje van Oost-Java) neem ik een bus naar Semarang die de kust volgt, langs zoutvelden, en witte koeien op uitgedroogde sawa’s (droge seizoen). Er staan 2 zinnen in mijn resigids over Semarang: grote indrustriestad, niet naartoe gaan. Zo gauw ik arriveer wordt ik aangesproken door een jonge vrouw met man en kind. Ze besluit dat we eerst naar haar huis moeten gaan alvorens haar man me naar mijn hotel zal brengen. Thuis krijg ik melkbananen en nootjes, en een bootje uit Kalimantan waar ze net van terug zijn, haar man komt er vandaan. Met een glimlach zegt ie dat ie uit de jungle komt.
Het hotel is verreweg het sjiekste hotel waar ik ooit geweest ben. Een zacht matras, een zacht kussen, ik slaap er als een baby. De conferentie heeft veel sociolinguistische presentaties over de invloed van Bahassa Indonesia op het Javaans. Er wordt regelmatig geswitched tussen Engels en het Indonesisch. Iedereen is even vriendelijk, prettige sfeer. Mijn presentatie schroef ik een beetje naar het basale niveau van dat gebarentalen spontaan ontstaan, niet op gesproken talen gebaseerd zijn en per land verschillend zijn. Het wordt goed ontvangen. ‘s Avonds gaan we naar Kampong Laut, een restaurant op steigers, fakkels in het donker en modern-Javaanse dansen. En naar een spookhuis ‘De Duizend Deuren’ dat als stationsgebouw is gebouwd door de Nederlandsers, in de oorlog werd het gebruikt door de post. Daarna is er een jarenlang discussie ontstaan tussen de post en het treinstation…en het gebouw staat leeg sindsdien. Het is in prachtige staat, maar ja er zit een spook. De volgende dag ga ik samen met Antonia (van het Jakarta fieldstation) te becak langs de andere koloniale gebouwen waaronder een saaie protestantse kerk. Bij Gang Lombok zijn een paar Boeddhistische tempels, sommige meer Confucianistisch. Er is een grote Chinese gemeenschap in Semarang dat bekend staat om zijn Lunpia (loempia dus). Er is ter gelegenheid van Onafhankelijkheidsdag een Chinees poppenspel. We sluiten de dag af bij de grootste tempel van de stad waar ook Moslims komen om een groot Chinees Islamtische scheepsvaarder te eren. Er staan kaarsen waarvan sommige zo groot en dik zijn dat ze wel 2 jaar blijven branden. De stad heeft relatief weinig luchtvervuiling en de verschillende wijken liggen tege heuvels aan. Al met al is Semarang eigenlijk heel erg de moeite waard. Ik logeer nog een nachtje hier en neem dan morgenvroeg de bus naar Yogya.