Waterval
Door: Vos
Blijf op de hoogte en volg Connie
13 Augustus 2006 | Indonesië, Batavia
Vandaag gaan we naar vrienden in een dorp aan kust. We komen langs rijstvelden waar men aan het oogsten is. Rijst is in 3 maanden nadat het gezaaid is oogstklaar, er wordt dus drie keer per jaar geoogst. Bij de vissersgemeenschap liggen op het zwarte strand overal katamarans. De plaatjes van Bali wekken allemaal de indruk van maagdelijk witte stranden, maar dat is in het zuiden. Dit zwarte zand wordt gebruikt voor het bouwen van tempels legt Ketut uit. Je hebt hier ook geen tsunami. Maar goed, ook hier hordes kleine kinderen die allemaal zwaaien en lachen. De overheid voert campagne om ieder gezin in Bali maar twee kinderen te laten krijgen. Ketut vraagt zich hardop af of dat religieuse politiek is. We gaan een langwerpig rieten hutje binnen en kletsen met wat mensen die een boot aan het maken zijn, supermooi hout. Manlief is nog op zee dus we kopen wat vis van gister voor een prikkie mee en gaan op bezoek bij schoonvader een uur rijden van hier.
De weg er naar toe is sprookjesachtig, eindelijk zie ik rijstvelden in terrassen en het is hier een stuk heuvelachtiger. De schoonvader heeft een kledingwinkel en ook nog een dochter die niet ouder dan 12 kan zijn. Hij speelt even voor de lol op een bamboe-instrument. Dat trekt de aandacht van omringende buren en er schuiven nog wat mensen aan. Ook een jongen die even geleden nog schuimbekkend op de grond lag. Hij heeft overal builen: epilepsie. Hij pakt mij hand en ik leg die van mij er bovenop. Hij lacht naar me. De guru naast ons haalt ze uit elkaar.
Voordat ik naar mijn dorp ging heb ik me een beetje verdiept op het doen van ontwikklingswerk en quick and dirty research. Blijkbaar krijgen buitenstaanders vaak geen totaalbeeld van een samenleving omdat de allerarmsten of gehandicapten en zieken verborgen worden voor de buitenwereld. In mijn dorp heb ik tot nu toe onwaarschijnlijk veel mensen gezien met de een of andere aangeboren afwijking: Down-syndroom, klompvoeten, een klein mens, een kind dat een raar soort waterhoofd heeft en afwijkend gedrag vertoont, een vrouw met enorme bulten over haar hele lijf en gezicht. (Dit staat nog los van de mensen die heel slecht lopen of zware littekens (van motorongelukken) hebben.) Er wordt misschien wel bij gezegd dat ze gek zijn, maar ze draaien wel mee in het dorp. Ik vraag me af wie er meer verbergt, wij of zij.
We rijden verder. Het duurt even voordat ik de geur herken: overal liggen kruidnagels in de zon op doeken te drogen. Soms liggen er ook koffiebonen tussen. Dan komen we aan bij een waterval. We betalen lokaal tarief. Ketut vraagt of ik bij hem achterop de motorbike wil, of liever loop. Ik wandel regelmatig en ik wel even mijn energie kwijt dus lopen lijkt me toch zeker een beter idee. Het paadje wordt steeds smaller en we lopen omhoog door tropisch bos. Boven een kabbelend beekje fladderen zwarte vlinders met felgroene ogen. Op een jackfruitboom zit een grote bruine (ik schat 15 cm). We zien ook nog een slangetje wegschieten. Het uitzicht op de waterval is prachtig. De heuvels hier zijn rond en groen. Er staat ook een heuvel tussen met rijstvelden. We komen nog langs een paar huizen voordat we met een trapje naar beneden gaan. Het laatste stuk loopt door een rivier waarvan het water helemaal niet koud is. Dan zijn we er: een waterval van misschien wel 30m hoog. Bovenaan zwaaien mensen. Overal miezerregen en grijsbruine zwaluwtjes. En vooral veel groen. Dan lopen we terug: op teenslippers met een lange rok en inmiddels trillende beentjes.
De weg er naar toe is sprookjesachtig, eindelijk zie ik rijstvelden in terrassen en het is hier een stuk heuvelachtiger. De schoonvader heeft een kledingwinkel en ook nog een dochter die niet ouder dan 12 kan zijn. Hij speelt even voor de lol op een bamboe-instrument. Dat trekt de aandacht van omringende buren en er schuiven nog wat mensen aan. Ook een jongen die even geleden nog schuimbekkend op de grond lag. Hij heeft overal builen: epilepsie. Hij pakt mij hand en ik leg die van mij er bovenop. Hij lacht naar me. De guru naast ons haalt ze uit elkaar.
Voordat ik naar mijn dorp ging heb ik me een beetje verdiept op het doen van ontwikklingswerk en quick and dirty research. Blijkbaar krijgen buitenstaanders vaak geen totaalbeeld van een samenleving omdat de allerarmsten of gehandicapten en zieken verborgen worden voor de buitenwereld. In mijn dorp heb ik tot nu toe onwaarschijnlijk veel mensen gezien met de een of andere aangeboren afwijking: Down-syndroom, klompvoeten, een klein mens, een kind dat een raar soort waterhoofd heeft en afwijkend gedrag vertoont, een vrouw met enorme bulten over haar hele lijf en gezicht. (Dit staat nog los van de mensen die heel slecht lopen of zware littekens (van motorongelukken) hebben.) Er wordt misschien wel bij gezegd dat ze gek zijn, maar ze draaien wel mee in het dorp. Ik vraag me af wie er meer verbergt, wij of zij.
We rijden verder. Het duurt even voordat ik de geur herken: overal liggen kruidnagels in de zon op doeken te drogen. Soms liggen er ook koffiebonen tussen. Dan komen we aan bij een waterval. We betalen lokaal tarief. Ketut vraagt of ik bij hem achterop de motorbike wil, of liever loop. Ik wandel regelmatig en ik wel even mijn energie kwijt dus lopen lijkt me toch zeker een beter idee. Het paadje wordt steeds smaller en we lopen omhoog door tropisch bos. Boven een kabbelend beekje fladderen zwarte vlinders met felgroene ogen. Op een jackfruitboom zit een grote bruine (ik schat 15 cm). We zien ook nog een slangetje wegschieten. Het uitzicht op de waterval is prachtig. De heuvels hier zijn rond en groen. Er staat ook een heuvel tussen met rijstvelden. We komen nog langs een paar huizen voordat we met een trapje naar beneden gaan. Het laatste stuk loopt door een rivier waarvan het water helemaal niet koud is. Dan zijn we er: een waterval van misschien wel 30m hoog. Bovenaan zwaaien mensen. Overal miezerregen en grijsbruine zwaluwtjes. En vooral veel groen. Dan lopen we terug: op teenslippers met een lange rok en inmiddels trillende beentjes.
-
14 Augustus 2006 - 07:30
Jacqueline:
Hoi Connie,
Wat een indrukken in die paar weken tijd! Maak je ook overal foto's van?
Je bericht over het generaliseren van de gebarentaal en daardoor het verlies van een stuk eigen cultuur heeft me erg aan het denken gezet. Ik hoop dat je in deze paar weken een goede opzet kan maken voor je onderzoek zodat je volgend jaar goed kan starten. Tot gauw,
Jacqueline -
14 Augustus 2006 - 14:04
Erik:
Die sawahbouw met dijkjes rondom in terrassen- een eeuwenoude traditie- is een prachtig staaltje (praktische) waterbouwkunde! -
14 Augustus 2006 - 18:17
Mama:
Hoi Connie,
Mooi hoor die foto van de waterval. En inderdaad veel groen gebladerte en bomen in de buurt. het is een mooi gezicht. Denk je nou dat al die minkukels door inteelt zo zijn geboren of door het lot van moeder natuur? Het lijkt me wel een rare gewaarwording om dat zo te zien.Maar ja, als het innerlijk maar spoort zullen we maar zeggen.Groetjes mama -
14 Augustus 2006 - 19:12
JEZUS:
Hey Connie,
Vandaag heb ik je kaart uit Jakarta ontvangen. Die is dus wel een tijdje onderweg geweest.
Daarna direct achter m'n computer gekropen om je berichten te lezen.
Ben je inmiddels al weer wat bekomen van de Bali-Blues? Ik hoop het!
Zo'n mooie omgeving zal ook vast wel een positieve invloed hebben op je gemoedsrust.
Leuk om een foto van je te zien! 'Ge staat er goed op'zal ik maar zeggen. Ziet er echt heel mooi uit in die traditionel outfit!
Nou de groetjes maar weer!
-
18 Augustus 2006 - 05:56
Connie:
Foto's maken is vaak een beetje lastig, omdat mensen het toch meer met toeristen (en dus een beetje iets negatiefs) associeren. Het idee van compositie kennen ze ook niet echt: een foto is pas goed gelukt als er zoveel mogelijk op staat.
Ik maak nu wel een beetje een vliegende start met alles, maar dat geeft meteen een beeld voor waar ik de komende 3 jaar mee bezig ben. Dat is dus wel fijn.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
