hersenkronkels

Op maandagochtend meng ik me in de massa van de ochtendspits in de bus naar de Katholieke universiteit Atma Jaya. Het is slechts twee haltes verderop aan een van de grote verkeersaders van Jakarta: Jalan Sudirman. Te herkennen aan de rij wolkenkrabbers aan weerszijden omgeven door wat in weze aan elkaar gegroeide dorpen zijn. Ik word als altijd weer even welkom ontvangen op het Jakarta Field Station dat een dependance is van het ons zusterinstituut in Leipzig. De vele onderzoeksassistenten zijn altijd in voor een praatje om hun Engels te oefenen en over hun deelproject te vertellen. Deze week even mijn werkvergunningen laten verlengen en een verse stempel in mijn paspoort en dan misschien zelfs al eerder terug naar Nederland.
De projectleider is echter helaas op reis. En vanwege de verjaardag van profeet Mohammed alsmede het feit dat Pasen in 400 jaar tijd niet zo vroeg gevallen, heeft deze werkweek maar 3 dagen. Daar bovenop is er in de afgelopen maand een probleem ontstaan met het uiterst corrupte Kantor Immigrasi. Waarom we de afgelopen 6 jaar geen 100 dollar per mankracht per maand hebben betaald zoals alle andere buitenlandse werknemers in Indonesie. Ze willen voorlopig dus geen visumzaken meer in behandeling nemen. Dat betekent technisch zelfs dat ik het land niet uitmag, want ook daarvoor heb je als inwoner van Indonesie een exit permit voor nodig. De mensen van boven van het instituut voor Taal en Cultuur van de uni moeten nu dus gaan uitleggen dat academici een aparte klasse vormen die vooral niet uit zijn op winstbejag. En ik moet vooral even afwachten. Maar mijn hoofd blijft op volle touren doorratelen over de mogelijke uitkomsten van deze situatie en kosten-baten berekeningen van elk van deze opties. In een van de scenarios moet ik nog 10 werkdagen extra blijven, wat 3 weken impliceert vanwege alle komende feestdagen. En ik overweeg of het in dat geval zin heeft om terug naar Bali te gaan en daar nog wat extra dingen uit te werken met Ketut. In een ander scenario ga ik over een maand weer terug naar Indonesie…
Het is St Patricksday dus ‘s avonds doe ik mijn groene oorbellen in en we verzamelen in de Ierse pub Flennigan’s in de lobby van een duur hotel. St Patrick verjoeg alle slangen uit Ierland en overrede ze tot het Katholicisme. Overigens schijnt het feest in Ierland zelf vooral een familieaangelegenheid te zijn, maar in de Verenigde Staten kleuren ze zelfs rivieren met groen. De pub is versierd in groen, alsmede de meeste mensen. Het bier is ook groen, voetbal wordt geprojecteerd op een diadoek en er is een gratis loterij. Men gebruikt naamkaartjes als lootjes, maar ik ben blijkbaar de enige in Jakarta die geen naamkaartje heeft. Naast ons clubje van pakweg 14, staan er her en der groepjes mannen aan de bar. Mijn sociaal leven hier beperkt zich met name tot homo’s, dus het is giegelig gezellig. Al helemaal wanner Pak Penis een prijs wint. Ik win een paraplu, een Jet Li kalender en een te groot t-shirt met reclame voor San Miguel bier, dat toch leuk is vanwege de Indonesische reclametekst. En na een spannend potje pool ben ik ook nog heel even ontspannen. Ik neem de bus terug, en trakteer mezelf op vers sterfruitsap bij de warung in de straat van het hotel. In het hotel lees ik nog een hoofdstuk uit het fascinerende boekje Ant Life dat het sociaal gedrag van de mier beschrijft en de evolutie daarvan. Over soorten die aan akkerbouw doen (champignonschimmels), de individuele nestgeur van een kolonie, en hoe ze andere soorten tot slaaf maken. En hoe alle mieren eigenlijk verslaafd zijn aan hun broedsel doordat die een lekker zoet stofje produceren. Ik vind het moeilijk om niet steeds de parallel met mensen te zoeken. ‘s Nachts droom ik dat ik een kind krijg dat half kat is, en hij spint ook net zo lief. Ik vermoed dat mijn hoofd weer eens iets gebrouwd heeft na het lezen over zogenaamde mozaiekmieren op Irelands’ eye - genetische freaks die qua uiterlijk half man, half vrouw zijn. En iets op het blog van een vriendin over haar kattenkarakter. Gelukkig had het kind geen groen haar.