Medicijnman

Mijn eerste werkbezoek op maandagochtend is uiteraard aan het dovenschooltje. Wanneer directeur Wijana mijn voet ziet is er echter geen discussie mogelijk…morgen gaan we naar zijn vaste medicijnman (lees: ver familielid) zodat die voet snel weer genezen is. Ik kan mijn enthousiasme moeilijk verbergen en kan het niet laten extra moeizaam, hellingafwaards het schoolterrein te verlaten opdat mijn spontane genezing nog miraculeuser gaat zijn. De volgende ochtend ga ik bij Ketut achterop de motorfiets mee naar Singaraja en we treffen Wijana bij zijn huis. We rijden nog zeker 20 minuten door velden met cassave- en pindaplanten alvorens we een klein bospad in snorren.
De medicijnman is een lekker ding van 76. Ik weet het, het is moeilijk voor te stellen, maar het is me al vaker opgevallen dat dergelijke types een onvernietigbare uitstraling hebben. Ik geef hem een klein plastic tasje met een van palmblad gevlochten offermandje met bloemtjes, wierook en 25,000 Rupiah. We kletsen een uurtje, waarbij hij de ene na de andere kreteksigaret rookt. Ik geniet passief mee vanaf de bank. De medicijnman zit op een verhoogde stoel voor een klein raam opdat zijn charismatische silhouet omgeven door trage rookpluimen contrasteert met de overbelichte buitenwereld. Ayo, neemt u maar plaats daarzo op de grond.
Ik ga zitten op de koele, witte tegelvloer en steek demonstratief mijn juiste voet naar voren. Hij vraagt welke voet het zijn moet. Hij neemt deze zacht ter hand en laat hem rusten op zijn linkeronderbeen. Hij begint met het aanbrengen van palmolie met een klein gladde zwarte steen met witte adertjes en masseert mijn gewrichten op rake plekken. Hij laat zien welke foute beweging mijn voet gemaakt heeft. Hij slaat hard op mijn voet, maar wel met zijn eigen duim ertussen. Dan haalt ie een muntje tevoorschijn met een gat waardoor hij mijn voet bekijkt. Een traditionele rontgenfoto legt Ketut uit. Geen breuk. Dat was iets geruststellender geweest als hij ook de desbetreffende plek had bekeken. Er komt nog wat spuug en wat olie met een ander steentje. Klaar! Ketut attendeert hem erop dat de breuk iets lager op de voet zit. Daarop masseert de medicijnman ook dat punt en drukt op een aantal punten onder mijn voet zodat de doorbloeding op gang komt. Dat drukken doet ontzettend zeer, en Ketut legt zachtjes een hand op mijn knie. Dat lijkt de pijn tegen te houden. Het bot wordt op zijn plaats getrokken en mijn kleine teen geknakt. De medicijnman vertrekt naar zijn vertrekje en bidt heel hardop opdat we het kunnen horen. Ik denk dat het Sanskriet is, maar Ketut weet zeker van niet en denkt dat het Chinees is. Waarschijnlijk is het jabber, maar ik hoor in ieder geval mijn naam voorbijkomen. De medicijnman komt terug met een tasje met sereh in water en nog wat kruiden, voor thuis. Jullie zijn misschien nog steeds ietwat skeptisch, ik inmiddels ook wat meer. Maar ik sta op…geen pijn. Ik wikkel mijn voet af…als vanzelf. De voormalige zere plek is warmer dan de rest van de voet - een teken dat er energie vrijkomt. En kan ik zeker geen nadelige effecten bespeuren. Bij pijn over een week terugkomen.
Thuis brengt Ketut het water met sereh (citroengras) aan; eerst een kruisje, dan 3x de druppels vanaf het blad schudden, daarna inwrijven zodat alles bedekt is. En na de lunch brengt Mosie met een bloemetje een grauwig papje aan dat vooral naar knoflook ruikt. Herhalen wanneer het is opgedroogd totdat het papje op is. ‘s Avonds komt Sean langs uit de Verenigde Staten met zijn Indonesische schoonmoeder die werkelijk half zo klein is. Het dove wereldje is zo mogelijk nog kleiner; onze kennissenkring blijkt grotendeels te overlappen. Ik probeer hem over te halen zijn PhD in Preston in plaats van Bristol te gaan doen. Zijn schoonzus is geinteresseerd om donateur te worden van het dovenschooltje. Ze zegt dat ik een Javaanse uitstraling heb. Ik vermoed dat dat door mijn hangende polsjes en zachte stem komt. Ze vraagt of ik op mijn terugweg bij haar in Jakarta wil komen logeren.