Cultuurverschillen

Of je alsjeblieft je eten alleen op je kamer op wilt eten. Dat is denk ik wel een cultuurshock geweest. Totdat ik zag dat er nooit een moment is dat Ketut, zijn zus, zijn kinderen en zijn vrouw samen eten. Misschien soms wel de jongste twee meisjes. Maar is dus geen aan-tafel-zitcultuur. Inmiddels vind ik het eigenlijk ook wel prettig. Ik ben altijd al een slome eter geweest en nu kan ik er lekker de tijd voor nemen zonder dat er iemand op me zit te wachten. Waar ik niet aan denk te kunnen willen wennen is het feit dat alle zooi achteloos op de grond gesmeten wordt. Bij sommige dingen zoals gft-afval kan ik me dat nog goed indenken omdat er vanalles rondscharrelt wat er van leeft (kippen, varkentjes, honden, katten) en in de tuin ook veel functionele bomen staan die vruchten leveren, maar bij een heleboel dingen is het echt onverstelbaar: overal langs de wegen in Bali liggen bergen met stukken plastic, bekertjes, en ander onverteerbaar afval. Dit had ik me zeker niet ingedacht bij een paradijs op aarde. Ik vind het ook nogal stuitend dat ik een sigarettenpeuk op de grond dien te gooien terwijl ’s avonds moeder de vrouw het erf dan weer schoon veegt.
In Bali leer ik vooral ook mijn geduld te gebruiken. Ik ben toch vooral gewend om snel en functioneel te denken. Hier gaan gesprekken heel rustig en beleefd en met veel omweggetjes. Een bezoekje aan het politiebureau is bijvoorbeeld een gebeuren met veel (glim)lachen. Onderwijl wordt met een velletje cabonpapier alles op een typemachine ingetikt. Bij ieder vakje hoort weer een vraag: ‘o, is ze student, wat studeert ze dan’, ‘o, nijmegen wat voor een werk deden jullie daar dan.’ Ik krijg vlagen van het gesprek mee en blijf zo veel mogelijk lachen. Het bezoek aan het dorpshoofd gaat gelukkig net zo soepel (dankzij Ketut) en hij is heel erg blij dat wij ook Kata Kolok willen helpen preserveren. Qua veiligheid zal hij daar zoveel mogelijk aan bijdragen. Eigenlijk ben ik wat dat betreft weer heel erg blij verrast door de positieve attitude naar mij en ook de gebarentaal toe. Je zou denken dat mensen toch onder de indruk zijn van een standardisatie van gebaren door een overheid (zoals in Nederland), maar dat zijn ze hier zeker niet. Ze houden lekker aan hun eigen gebruiken vast. Ik moet weer even denken aan die mevrouw op tv en multiculti samenlevingen. Ik vraag me af een gedeelde overheid ook inhoud dat je een samenleving bent.
Ik merk alweer dat ik toch ook heel veel verschillen als positief ervaar, het tempo is bijvoorbeeld ook zoveel anders dan in Nederland. ’s Avonds ga ik met een tevreden gevoel naar bed en de rest komt morgen gewoon weer. Ik baal wel steeds van muggenbeten die ik vanwege dengue (knokkelkoorts) toch wil voorkomen. Ik smeer braaf met deet, maar ze steken net op plekken waar ik liever geen deet op doe: net onder mijn ogen, mijn handpalm (ik eet hier bijna alles met de hand).
Waar ik echt nog mee moet zien om te gaan zijn de grote verschillen tussen arm en rijk. En de Corruptie hier. Alles is te koop en je zal er voor betalen ook. Omdat ik hier voor het eerst ben, ben ik wat betreft nog nauwelijks weerbaar en Bali is veel rijke westerlingen gewend dus dat maakt het extra lastig. Ik kan me echt opwinden hierover, misschien juist wel omdat ik afhankelijk ben van die mensen met die machtspositie. En dat terwijl er zoveel mensen zijn het echt qua basis (medische zorg!) al niet goed hebben. Dit is zeker geen gebied om vast te houden aan principes maar een van zo veel mogelijk goeds en zo weinig mogelijk slechts doen. Gelukkig ben ik hier niet om de wereld te verbeteren.