Kubutambahan

Vandaag is het Onafhankelijkheidsdag van Indonesie. Helaas gaan we niet kijken naar de formaliteiten in de stad, maar morgen zijn er de grote optochten en dan gaan we wel kijken. De voobereidingen (marcherende scholieren) zijn al bezig sinds dat ik hier ben. Langs de weg hangt al een week overal de Indonesische vlag; er wordt echt naartoe geleefd. De doven gaan ook in klederdracht met een draak meelopen. Ik verheug me op morgen, want dan gaan we in Singaraja kijken naar de optocht.
Maar vandaag is vooral een rustdag. En maar goed ook want het is echt bloedheet. Ik weet niet wie verzonnen heeft dat het zo ongeveer tussen de 25 en 30 graden is in Indonesie, maar hier is het ’s middags echt wel 40 graden. Tijdens het warmste gedeelte van de dag (tussen 11 en 4 ongeveer) val je gewoon vanzelf in slaap. Er staat steeds een aantal dagen achter elkaar een fikse wind die veel stof op doet waaien (en zorgt voor de bestuiving van bloemen, aldus Ketut). Mensen spetteren het erf dus met een emmertje een aantal keer per dag nat zodat het zand blijft liggen. Overal verdord gras en zand, gelukkig blijven de bomen wel groen. Aan het eind van de middag vormen zich er donkere wolken, maar ’s avonds is de lucht weer kraakhelder zonder dat het geregend heeft. Het regenseizoen begint in november tot en met maart. In januari ben ik er weer, ik ben benieuwd hoe het er dan uitziet.
De regio hier (Kubutambahan) is niet erg toeristisch. Op onze ritjes zie ik zelden een blanke, en er er wordt vaak naar me gezwaaid of geglimlacht. De weinige fietsen die je ziet lijken nog uit het koloniale tijdperk te stammen, hoewel ik een avonturistisch (ongetwijfeld Nederlands) koppel heb zien trekken. Overal is er altijd wel ergens een feest gaande, met de de bijbehorende geluiden van een zingende priester en gambelan. Mensen zijn erg religieus. Een aantal keer per dag wordt er wierook aangestoken bij de familietempel. Overal liggen kleine sierwerkjes. De auto wordt iedere dag gezegend. En na een week verschenen er ook kleine offerstukjes in mijn raamkozijn. De ceremonien zijn steeds per familie of per clan en mensen uit bevriendde clans komen dan hun bijdrage leveren: voedsel dat geofferd kan worden. Er komt werkelijk geen einde aan de uitnodigingen voor dit soort ceremonien en mensen raken zelf ook een beetje in de war: was de ceremonie over 11 dagen nou daar of daar? Of was die ceremonie al over 3 dagen? (Het gebaar voor ceremonie symboliseert het slaan op gambelan. Het laat misschien ook een beetje zien dat de horende en doven in het dorp dezelfde cultuur delen.)
Aan het eind van de middag gaan we nog even naar Air Sanih: een zwembad aan zee. Inmiddels is dit een vertrouwde route omdat dit ook de weg naar Singaraja is (stad met internetcafe). Aan de doorgaande weg staan steeds huizen en winkeltjes. Langs de weg lopen mensen vaak met enorme manden met fruit of een bos hout op hun hoofd. Overal zie je stands met eten of bezine. Altijd zijn er wel ergens wegwerkzaamheden (Hati-hati ada proyek!). Mensen toeteren als ze elkaar kennen en voordat ze iemand inhalen, vaak dus.
De zee is prachtig blauwgroen en golven met schuim. Er is geen strand dus ik sta even op de dijk. In het zwembad zijn ongelooflijk veel jonge mannen die een poging doen een praatje met me te maken. Ketut stimuleert me om een praatje te maken met een oud-leerling van zijn vrouw (waarom wist ik niet dat zij docente is geweest?) dus ik kan er eigenlijk niet onderuit. Het is Mogli. Ik krijg spontaan dat bereliedje in mijn hoofd van The Jungle Book. Maar dit is een volwassen Mogli; hij is visser, dat wil zeggen gespierd en gebruind en hij heeft een lange zwarte staart. Hij heeft prachtige verhalen (en gebaren!) over een enorme vis die die heeft geschoten en waarbij het vervolgens nog tien minuten duurde voordat hij hem gedood had. Zijn enthousiasme is aanstekelijk. Dan over zijn moeder die overleden is en dat hij toen niet meer naar school kon. Hij is net als alle Balinezen erg innemend: rustig, geinteresseerd, open, gevoelig, enthousiast, complimenteus èn gevoelig voor complimentjes.