Nijmegen-Preston

Ken je dat gevoel nog van vroeger wanneer je de nacht voor een schoolreisje niet kon slapen? Alleen mis ik nu even het enthousiasme.
Het is zondagochtend halfzeven en de wekker is aan het gaan. Vraag me niet waarom dit tijdstip – dat heb ik namelijk zelf op mijn geweten. Ik rol Bart van me af en stoot, nu het nog kan, even lekker met mijn hoofd tegen het plafond. Ik, mijn minimale nachtrust en mijn gepieker gaan stapje voor stapje de hoogslaper af. Gelukkig is er weinig wat een warme douche niet goed kan maken.
Bij het volgende bewuste moment zitten er ineens zes hardcore-jongens in mijn coupé. Ze schreeuwen tegen elkaar met de stem van een zeurende vrouw. Het lijkt wel de imitatie van iets wat eerder die nacht is gebeurd. Er is ook muziek bij met de beat die nog het meest lijkt op die van een initiatierite. Ik overweeg nog even om te gaan zeggen hoe fascinerend hun gedrag is.
Bij de douane vragen ze of ik voor werk of voor mijn plezier naar Preston ga. Op de een of andere manier is dit een heel stoer gevoel en weet ik ineens dat het allemaal ook wel goed komt met die reis. Een beetje turbulentie. Het uitzicht is leuk. De Thaimes (spreek uit: /tems/) lijkt meer op een modderstroom dan op een rivier. Veel ijzer in de grond lijkt het (veel roodbruin). We landen en ik loop linea recta naar de juiste bus. ‘Take a seat, love.’ Onderweg neem ik me voor te leren hoe je roofvogels kunt herkennen aan hun vlucht en mijn toekomstige roodharige krullebollen erover te vertellen. Vanaf Picadilly station met de trein richting Preston (spreek uit: /prjestun). Beatle liedjes in mijn hoofd.
De taxichauffeur ziet eruit als een Indiase moslim-terrorist (met ongekapte baard). Ik ben tevreden over deze politiek correcte keuze (hoewel ik er later nog achter kom dat het geen keuze is.). In het hotel word ik hartelijk ontvangen door een vrouw. Het duurt geen zin of we zijn er achter dat we allebei Nederlanders zijn. (Voor de gelegenheid dan, want eigenlijk is het een Limburgse.) Haar kleinkind van acht is helemaal tweetalig, maar durft met mij geen Nederlands te spreken. Dat doet ie waarschijnlijk ook alleen maar met zijn moeder en oma.
Het hotel blijkt tegen over een vrij leuk stadspark te liggen waar veel gevoetbald wordt (zelfs op het basketbalveld). ‘Let’s go home, young.’ ‘You hide, you hide!’ Een punk-vader en zijn dochter die in de twee-woordfase is spelen verstoppertje. Ik kom terug met enorm charmante blosjes op de wangen (al zeg ik het zelf).