Barbiepaspoort

Ik heb deze reis geen laptop bij me, wat de drempel tot schrijven op de een of andere manier hoger maakt. Maar allereerst dus nog even de heenreis. Om 04:30 stonf ik op na een korte nacht woelen bij MI. Zoals gepland was ik om 6 uur op Schiphol om een noodresidocument an te vragen. Bij de Marechausee werd ik na enkele chagrijnige vragen (het rolluik was nog dicht) en een klein uur een roze Barbiepaspoort gepresenteerd. Tijdens de vliegreis knikkebol ik nog wat en kijk Harry Potter 4 (is dit een kinderfilm ?!) en Little Miss Sunshine (aanrader). In het vliegtuig zitten iets van 10 gebarenmnsen uit A*dam die ik ken en ook nog Pamela (kantoorgenootje in Nijmegen) en haar vriend Arnoud. De hele vlucht houd ik het raampje dicht omdat de zon zo fel is. Ironisch genoeg begint het te regenen op het moment dat Sao Paolo in zicht komt. Geen tropische bui, maar wel Ned. taferelen van onderbroken zeikregen. Josep (Catalaanse collega-linguist) een vlucht naar Florianpolis. We staan 10 min voor vertrektijd bij de gate. Er blijkt verleeden week een vliegtuig te zijn neergestort in de Amazone. Dat komt omdat vluchteidingspersoneel meer vluchtne per uur regelt dat wettelijk mag, en ze werken ook nog eens te lang door. Vanwege stiptheidsacties is onze vlucht dus 1,5 uur vertraagd. Ik kom slaapdronken in Florianopolis aan. Gelukkig is het in Z-Amerika gebruikelijk dat vliegveldpersoneel even checked of jouw koffer ook met je sticker matched. Ik hobbel achter Josep aan naar het eerst volgende Mercure hotel. Het appartement is zo groot dat ik moet zoeken naar het bed. Ik kom erachter dat mijn dualband telefoon niet werkt hier en val in slaap.