Nijmegen-Desa Bengkala

Bart en ik zoenen elkaar vaarwel. De paspoortcontrolerij is echter ellenlang en ik kijk tevergeefts alsnog om. We gaan elkaar missen. Ik zit naast een Iers bejaard stel en ik word zo vaak voor hun kleindochter aangezien dat ik uiteindelijk ook maar in het Engels ga antwoorden. Dat wekt minder verbazing bij de stewardesses (iets zegt me dat er vast een politiek correcter woord hiervoor is, en dat moet ik echt aan een Duitse collega vragen, want die zijn daar extreem goed in). De man drinkt wijn, wijn, wijn, a drop of brandy, wijn, en vervalt vervolgens als een blok in slaap. Hele nacht niets van gemerkt. Singapore airport is vertrouwd en ik ben als eerste van mijn vlucht bij de juiste transfer balie. (Ha ha, voel ik me even stoer om iets kleins.) Ik stuur nog snel een e-mail en vlucht even naar een afgelegen toilet om maar even geen mensen om mij heen te hebben. In Bali staan er ineens met krijt kruizen met rondjes op mijn koffers getekend…dat is vast betekenisvol. Ik wordt doorverwezen naar de Goods to declare-rij. Of ik mijn koffers even open wil maken. Of dit echt allemaal nodig is voor mijn personal use, of het echt geen cadeautjes zijn, wat is dat (een externe hard-drive), hoeveel heb je er van (2 a 500 Gb), wat kost dat, waarvoor heb je zo ontzettend veel dv-tapes voor nodig, waar ga je naar toe? Ik blijf er opvallend rustig onder, maar deze douanebeambte heeft dan ook bruine puppie-ogen en sluist me langzaam maar zeker naar de juiste antwoorden toe. Ik ga eerst op vakantie in Bali, maar daarna ga ik data verzamelen voor Atma Jaya (ah, Atam Jaya, Jakarta – in deze contreien blijkbaar net zoveel zeggend als het Max Planck Instituut in de rest van de wereld). Ja ik heb wel een brief. Beloof ik echt om alles weer mee terug te nemen? Beloof je het? Ik kijk hem aan en beloof het. (Nu nog een manier zien te vinden om me aan deze belofte te houden.)
Twee mannen helpen me om het karretje waarvan een wiel mist naar buiten te rijden. Ketut staat al achter een hek te zwaaien. Ik wil mijn hulpjes ieder een dollar geven, maar dan staat er ineens een kleine, volwassen man met pruillip me aan te kijken dat dat wel een beetje weinig is. Vanwege de opluchting bij de douane en mijn zwak voor pruilende mannen geef ik snel toe. Ketut en ik gaan verder met onze begroeting. Het is goed om elkaar te zien. We wisselen de hartelijke groeten uit van alle collegas op het mpi en halen wat oude mini planck-, en table tennisverhalen aan. De koffers worden stevig op de pick-up gebonden.
De tocht voert door steden en meer landelijke gebieden en door de bergen. In de steden hangen Dharma poppetjes boven de weg die lijken op kwallen van riet. In bijna ieder dorpje dat we doorkruisen kijkt vier tot acht paar blauwe ogen ons aan. Dit zijn roedels honden die met een keertje groot licht weggaan, mensen krijgen een toeter. Ondertussen kletsen we verder. “You cheek, you body more, Connie, I think you body up. Bepore, summer, you food no, now good. Connie, I think you body good.” Haha, dit soort opmerkingen krijg ik de laatste tijd vaker. En ik begin het eigenlijk ook wel prima te vinden. Een acceptatie van mijn vrouwelijke kant misschien? We scheuren over het eiland heen terwijl afentoe de bliksem een zwart-witfoto maakt van de vulkanen. Ik voel me enorm ontspannen. Is het de lange, vermoeiende reis, of is het de ontwapenende zachtheid van de mensen hier? Tweeeneenhalf uur later zijn we er. We eten nog wat rijst met een eitje, kroepoek en groente. Ik geef cadeaus. Ik ontpak mijn koffers en leg me te rusten in mijn roze hemelbed.