systeem

Na 5 keer vliegen begint het een gewoonte te worden. Ik loop zonder naar de borden te kijken naar het juiste check-in punt, en de gate. Het hapjes- en drankjesschema van de KLM is ook al geen verrassing meer. Ik ga zitten op 33C, maar een meneer met een prachtige New Yorks accent (Italiaanse etniciteit) vraagt of ik wil ruilen van plaats. Ik knik en doe het. Even later zegt hij ‘Thanks again.’ Ik knik en vraag hem of hij soms een kussen te kort komt, want ik heb er een te veel liggen nu. ‘No, you…do…not…understand, I want…to thank…you…again.’ Even frons ik, maar dan zeg ik snel ‘You’re welcome.’ Hij is pas tevreden met dit antwoord.
Ik zet mezelf in hibernate stand zodat ik niet te veel last heb van de dikke, stevig ruikende Belgen naast mij. De purser heeft moeite de arme Vlaming te verstaan zelfs als hij slechts om /woatr/ vraagt . We kijken Shooter (aanrader, spannend en een actiefilm over Amerikaans Patriotisme met zelfs een beetje maatschappijkritiek, je moet wel van een beetje schieten houden). Daarna een film met Hugh Grant waarin hij een verlopen PoP-artiest speelt die verliefd wordt op een vrouw zonder zelfvertrouwen. Ze bevestigen elkaar en nu zijn ze allebei wel gelukkig. Ik vind het een stom thema (zoals met al dit soort romantische films) maar moet toch een traan wegpinken, ook dit keer weer.
De rij bij Immigration is lang. Ik hoor het Douanepersoneel Russisch, Spaans en Engels tegen elkaar spreken. Ze maken hier blijkbaar wel gebruik van de taalachtergrond van mensen, lijkt me superhandig om natuurlijke tolken bij de hand te hebben in een dergelijk geval. Ik word ondervraag door een man van eind twintig. Hij vraagt waarom ik naar Amerika kom? Wat voor onderwerp gaat die conferentie dan over? Over gestures. Wattes? Over non-verbale communicatie. Hij saluteert me met 2 vingers om te laten weten dat hij het begrepen heeft. Hij vraagt wat ik doe voor het leven (of vertaal je dat met om te leven?). Ik ben Phd student zeg ik. Hij is onder de indruk. Psychologie? Nee linguistiek. Ik bedenk me nog dat ik het gesprek wel mee vind vallen. Maar dan moet ik mijn left index finger op een glazen plaatje drukken, right in dex finger, en in de camera kijken. Ik voel me zowat aangerand. Ik kan het niet duiden, maar dit is helemaal niet leuk. Nu zit ik in het systeem. En het is duidelijk dat daar in het verleden misbruik van is gemaakt. Zou dat in de toekomst weer kunnen gebeuren? Waarschijnlijk niet, ik ben immers een hoogopgeleide, blanke, gedoopte, Westerse, heteroseksueel zonder politieke achtergrond. Maar hoe zit dat dan met mensen die van dat beeld van een ideale burger afwijken? Ik loop een beetje overstuur naar mijn bagage.
Het openbaar vervoer blijkt goedkoop te zijn en overzichtelijk als je maar de tijd hebt. Ik moet 3 keer overstappen en ik doe er 4 uur over om in mijn hostel te komen. De mensen zijn vriendelijk en behulpzaam, en zijn vrolijk. In de trein hoor ik voora Spaans en Engels, en mensen die voortdurend code-switchen tussen die 2 talen, midden in zinnen zelfs. De teksten op winkeltjes veranderen per blok/wijk van Spaans naar Pools (of Russisch?), en weer naar Engels. Ik zie veel Amerikaanse vlagen, mensen dragen het op hun hoofd, als riem, of als polsbandje en soms alledrie tegelijkertijd. Ik vraag me af of het een feestdag is.
De man van het hostel is Spaans.Ik koop draadloos internet bij hem zodat ik snel een mail naar huis kan sturen. Neem een blikje limoen drank, douchen en slaap 12 uur lang. Het regent hard met vlagen, maar dat geeft een heel gezellig thuisgevoel als je in je bedje ligt, vind ik altijd.
De volgende ochtend ben ik om 7 uur plaatselijk tijd wakker. Ik loop een blokje om en zie allerlei mensen hardlopen, de meeste met een Ipod op hun bovenarm gebonden, anderen met een kind dat meefietst. Ik koop koffie en een scone bij een winkel die er mee pronkt Sustainable te zijn. De koffie is heerlijk heet, zo heet krijg ik hem in NL nooit geserveerd. Ik lees een artkel over San Fransisco. De Irish coffee daar wordt gepromoot met ‘caffeine, alcohol, suger, and fat– all the major food groups in one shot.’. Zo had ik het nog nooit bekeken. Straks ga ik af op Evanston waar ik tijdens de confentie aldaar zal verblijven samen met Pamela , een collegaatje. Na de conferentie heb ik nog het weekend om Chicago echte verkennen, maar vind het wel een zonnige, vriendelijke stad tot dusver.