Jakarta

Bij Frankfurt is het net alsof ik midden ineen bos land, zo groen is het daar. Bij een laag avondzonnetje (waar ik in sneltreinvaart van probeer te genieten) snel ik via trappen en rolbanen naar terminal 2, om vervolgens in een ellenlangerij bij paspoortcontrole te komen staan. Nederlanders weten elkaar snel te vinden, maar ik heb geen zin om mee te gaan in hun uitgelatenheid. Bij nacht ziet Frankfurt er met geel/oranje/rode lichtjes en hier en daar wat blauw alsnog wel indrukwekkend uit.
Een vriendelijk Duitser vraagt of hij me mag helpen met mijn tas die hij ondanks het gewicht van een gemiddelde brugwuppentas zonder mokken boven het hoofd tilt. Mijn directe buurman doet 3 weesgegroetjes (denk ik) wanneer we beginnen met taxi-en. Het kind dat achter mij meer dan een uur lang aan het schoppen en klepperen is, en continue wordt afgebekt door zijn ouders, weet ik met een blik stil te krijgen. Ik schrik hiervan, hij spreekt niet eens Engels.Ben ik een natuurlijke ouder, of toch gewoon heel eng voor kinderen? In Singapore zit er een kleintje van 12 maanden op de stoel naast mij. Ik zeg hallo en krijg een zwaai en handkus terug; ze kijkt me triomfantelijk aan. Het is net alsof ze tegen me zegt: moet je nou eens zien, wij op reis in een vliegtuig!
De man voor me verzekerd met ervan dat het 15 juli is nu, want gister was het 14 Juillet. Ik heb 75m om me over nog meer kleine dingen druk te maken, maar eigenlijk gaat de immigratie heel voorspoedig. Ik ben in Jakarta. Gelukkig zijn een heleboel dingen die de eerste keer onverwacht waren nu veranderd in vertrouwd: de geur van het verkeer, de glimlach wanneer ik ‘blanda’ antwoord, en de prijs die je als toerist betaalt voor een veilige taxi. Deze week blijf ik in Jakarta om iemand te trainen vertalingen te maken voor mij en de laatste administratieve dingen van het visum te regelen.