brommertje

Gisteravond met collegas en hun vrienden (waaronder een Nederlands verzekeringsman) naar de nieuwe film van Harry Potter geweest. Een gigabioscoop met chique cocktailbar, wat een wereldstad! Een kaartje kost 15000 rupiah, maar voor hetzelfde bedrag kun je er geen cocktail krijgen. Na late thuiskomst een beetje slecht geslapen (of zou ie toch te eng zijn geweest). Ik sta op met een zere rug, hoofdpijn, en het tochtje naar de uni: smog, toeterende autos en warmte. Vandaag naar het immigratiekantoor. Pak Budi vraagt of ik het niet erg vind om achterop een brommertje te gaan. Ik snap niet wat het probleem is. De ritjes die ik tot nu toe achterop gezeten heb waren ontspannend.
Ik heb nog net het riemetje van mijn helmpie vasten kunnen maken of we maken al onze eerste scherpe bocht. Hang met mijn voeten in de lucht (waar zitten die trappers?) en de wind blaast vliegjes en vuiltjes in mijn ogen. In het Jakartaanse verkeer geld het recht van de kleinste, dwz dat we tussen bussen en autos heen schieten, soms een gootje meepikken (waar dan weer moeilijk uit te butsen is met z’n tweeen). Onze maximumsnelheid is 60 km/u, wat toch heel snel voelt wanneer je van 0 tot 3 seconden weer teurg bent op stapvoets. We schieten van uiterst links tot helemaal rechts (of is dat links voor het tegemoetkomende verkeer?). Ik mediteer op het zinnetje: kin op je borst en doorrollen. We staan stil bij het stoplicht en ik voel de warmte van de uitlaat tegen mijn beslipperde voetjes. Snel zoek ik de trappers op en ontdek het kapje van mijn helm. Er wordt 2x getoeterd, iedereen rijdt. Nu ik mee kan kijken wordt het pas echt leuk: de Monas, het huis van de president, en ‘wallstreet’ Glodok. Het immigratiekantoor blijkt gesloten. Dus dezelfde toch maar dan naar de andere kant van het centrum, naar het andere immigratiekantor. Best goede coordinatieoefening zo achterop. De rij is kort en het vingerafdrukken laten afnemen een kleinigheid. Als het goed is is vrijdagmiddag alles klaar.