clubbing

Vrijdagmiddag krijg ik eindelijk mijn Kitas, een verblijfsvergunning die ik met verlenging de komen 2 jaar zal kunnen gebruiken. Het maakt me officieel inwoner van Indonesie wat betekent dat ik als ik eruit wil 1 miljoen Rupiah moet neertellen. Klinkt nog een beetje communistisch.
‘s Avonds ben ik uitgenodigd bij een verjaardagsfeestje van een vriend van een collega en zijn Nederlandse hubby. Het gezelschap bestaat uit een aantal stelletjes van jongensachtige homostelletjes, een paar Indonesische meiden en een Oostendenaar die door zijn Indonesische vrouw en dochter is meegesleept. Barbecuen, karakoke, en dan clubben. Er is een razzia, gelukkig heb ik mijn nieuwverworven papiertje bij me. De rest wordt afgezet voor 50,000 rupiah pp. “De Stadium” is een gigaclub van vier verdiepingen. De gouverneur is eigenaar van dit pand, dus we hoeven niet bang te zijn voor een politieinval. Bij binnenkomst stoppen we alles in kluisjes want hier schijnen zelfs mobiele telefoons uit strakke spijkerbroeken te verdwijnen. Ik krijg een blacklight stempel op mij hand en ik ga naar binnen met een beetje kriebel in mijn buikt. Het eerste dat ik zie zijn de madams met hun meisjes. Zelfs ons gezelschap bestaande uit homo’s en vrouwen wordt nog geprobeerd een grietje in mini-mini rokje met staartjes aan te smeren. Vervolgens passeren we mannen in pakken. Hier kom ook ik niet langs zonder een paar ‘toevallige’ schouderstoten. Vast zakkenrollers, denk ik. Het is donker, maar ik wordt verzekerd dat dat binnen no-time went. We nemen water en iedereen neemt een kauwgommetje. Haha, en nu moet je dus begrijpen dat het nog een uur heeft geduurt voordat ik techno, water, kauwgom, schouderstoten, dikke knuffels en het feit dat ik echt maar niet kon wennen aan het (gebrek aan) licht bij elkaar heb opgeteld. Bijna iedereen in mijn omgeving staat strak van de XTC! Hun pupillen zijn zo verwijd dat dit donkere hol vol prikkende rooklucht waarschijnlijk redelijk aangenaam aanvoelt. Ik dans nog wat op het podium, maar wetende dat deze tent tot maandagochtend niet sluit gaat het hedonisme me werkelijk tegenstaan. Mensen doen veel nutteloze dingen, maar de lol van dit begrijp ik echt niet. Het idee dat er een verdieping onder mij ook nog kamers zijn waar vrouwen (en ook mannen wordt mij nog verzekerd) zichzelf prostitueren vind ik echt onuitstaanbaar pijnlijk. Ik geef ze allemaal nog een dikke knuffel en neem een taxi naar huis.