slang

Om zes uur gaat de wekker, die een golf van hanegekraai oproept die gelukkig ook snel weer wegebt. Als ik de gordijnen en ramen open schieten enkele hagedisjes omhoog richting het plafond. Ik ben nog steeds verkouden dus er staat een emmer warm water voor mij klaar. (De Balinese vrouwen staan meestal ongeveer om 4 uur op om te beginnen met water koken. Niet heel zielig als je bedenkt dat je dan ook na de lunch een paar uur terug je bed in mag.) Ik warm het water in mijn mandi (= waterbak = muggenparadijs) op met het gekookte water waardoor het ongeveer de temperatuur krijgt waarmee het in Kuta uit de kraan kwam: lauw. Ik kijk naar de strakblauwe lucht en witgele zon: dit is duidelijk een wasdag (en daar moet je gebruik van maken). Ik drink een kop koffie met een soort rijstpoffertjes gedecoreerd met verse kokosraps en in een badje van palmsuiker. Ik zet de was in de week en met een speciaal computerprogramma maak ik annotaties bij een opname van een spookverhaal. Ik ‘gloss’ de gebaren woord voor woord, kijk naar de vorm van wijsgebaren en gezichtsuitdrukkingen en ik heb ook een aparte categorie voor alles wat me opvalt maar waar ik op dit moment helaas geen tijd voor heb om verder in te duiken. Als je niet uitkijkt kun je namelijk een dag lang afgeleid zijn door een paar zinnen. Ik probeer me te richten op tekstcoherentie – hoe wordt terugverwezen naar dezelfde locaties en mensen/spoken? – terwijl ik ondertussen wordt aangevallen op alle deetvrije plekken: oorlelletje, achillespees. Oja, de was. Ik zal blij zijn als ik straks weer alles gewoon in de trommel kan trappen. Nu de lijn vol hangt met druipende kledingstukken, loop ik nog even naar het schooltje waar het pauze is en maak een praatje met de directeur. Op het schoolplein verwonder ik mij weereens over de reuzehertshoorn die zich in een van de bomen genesteld heeft en de gigapad in het vijvertje. Op de terugweg blijkt iemand net een slang te hebben gevangen. Het is een groen met bruine python met een diameter van 12cm, schat ik. Echt een prachtig beest is het. Bij thuiskomst staat het eten al klaar: witte rijst, gebakken tonijn met zoete sambal, een groentesoep van iets dat op spinazie lijkt, een tomaatje, en watermeloen na. Tegen de Balinese gewoontes in staat het geheel niet stijf van verse gember, knoflook, kokos, sjalotten, citroengras, komijn, en geelwortel. Heerlijk hoor, maar ben eigenlijk niet zo’n held wat dat betreft.
Na het eten komt Ketut langs voor instructies, ik vraag hem of hij 2 van de oudere dove mannen wil gaan halen. Een van hen woont een paar kilometer verder op en heeft slecht knieen en ik heb nog niet eens de tijd gehad hem op te zoeken. Om elf uur zijn Dana en Ketut bij mij. Dana maakt zoals gewoonlijk een aantal grapjes over het feit dat ik de eerste keer dat ik hier kwam zo dun was, en dat ik nu een bol en stralend gezicht heb. En dat ik nu zo’n stevige pas heb dat ie de vloer kan voelen trillen. Getar komt zelf met een omafiets die echt wel een halve eeuw oud moet wezen. Ik probeer het geheugenexperiment met hen te doen, maar ze kunnen de reeks van duplodieren nog geen 30 sec onthouden. Het is geen gebrek aan enthousiasme, maar eerder ervaring. Als je nooit van je leven naar school gaat en leeft van je boerenbestaan is er niet echt een natuurlijk situatie waarin je dit soort handigheden traint. Getar moet er snel weer vandoor want een van de irrigatiepijpen is gebroken. Dana is zoals gewoonlijk makkelijk te porren om eens op de praatstoel te gaan zitten.
Het blijkt dat Ketut een beetje bad timing had. Gealarmeerd door de hond vluchtte een dove vrouw uit een naburig dorp net de tuin in terwijl Dana nog zat uit te hijgen bij zijn hut. Hij zegt dat hij zich wel goed moest wassen nu want zij stonk een beetje. Hij heeft haar rode mais en lange bonen gegeven als ruil. Ze is nu al twee dagen achter elkaar langsgekomen maar hij hoopt dat ze morgen niet weer komt, want dat ie houdt op zijn leeftijd niet vol. Dana vraagt me uit hoeveel kinderen ons gezin bestaat. MAN TWEE ,VROUW TWEE gebaar ik. (Voor het gemak tel ik ook maar mijn halfbroertjes mee, anders krijg je ellelange verhalen over verre familieleden die wel 10 meiden, maar geen jongetjes kregen.) Als ik hetzelfde aan hem vraag zegt ie dat ie heel wat heeft rondgeneukt maar nog nooit een vrouw heeft bezwangerd. Ik kan echt geen spoortje gene bij hem ontdekken. Jammer heb ik geen camera lopen, want bij zijn beschrijving van de liefdesdaad maakt ie creatief gebruik van zogenaamde classifiervormen.
Om half acht is de visite er. Sukesti had twee dagen terug gezegd dat ze een tiental dagen rijst zou gaan oogsten, maar het blijkt dat haar zoon van 3 bij zijn grootouders de zaak zodanig op stelten heeft gezet dat ze wel terug moest komen. Ik vertel over de slang en geef de diameter aan door een cirkel te vormen met twee handen. Sukesti vraagt naar de kleuren, en het blijkt om een wurgslang te gaan die met name kippen eet. Hoe dik was ie ook al weer? Jaja, dus net zo dik als jouw been zeg maar. Dat is lekker hoor, slang. En Sudarma begint vervolgens op mijn been uit te leggen hoe je een slang fileert. Ja he, ik wil niet opgegeten worden. (Ik doe het allemaal af met een grapje, maar heb soms het idee dat ik gebruikt wordt om zijn vrouw jaloers te maken.) Vervolgens vertelt hij over blanken die kannibalen zijn, en dat ik dus niet zomaar met iedereen mee moet gaan ook niet als ze er hetzelfde uitzien als ik. En het duurt even voordat ik in de gaten heb dat het over Silence of the Lambs gaat. Op tv bedoel je? Ja, zegt Sudarma, schieten of seks ok, maar die kannibalen daar word ik echt ziek van.