vincent

Woensdag rond de middag arriveer ik in Amsterdam. Op mysterieuse wijze gaat de deur open en een beetje archwanend stap ik naar binnen. Ik kijk achter de deur. Maar dan hoor ik twee mensen lachen bovenaan een reusachtige trap: Tom (vriend uit Jakarta die nu voor een conferentie in Leiden in NL is) en Irene (de vriendin die hij ontmoet heeft in Lombok en waar hij een nachtje blijft logeren). Irene is een superlieve vrouw die er 15 jonger uit ziet dan ze is, en haar man Ebo (Gronings voor eerstgeborene) is al even gepassioneeerd. Tom stelt voor even het Van Gogh museum in te duiken. Dit keer mag ik aan het 15 meter lange touw trekken om de deur te openen. Terwijl we naar het museum lopen kletsen we bij over Adam met wie het nu uit is. Ik ben blij te lezen dat de Aardappeleters inderdaad maar een mislukt werk is (waarom is het dan toch zo bekend?). Het werk dat ie over het Brabantse plattelandsleven maakte is donker maar heeft al wel een typische lichtval. Ik ben vervolgens zwaar onder de indruk over de ontwikkeling die van Gogh mee maakt wanneer hij eenmaal naar Arles vertrokken is. Hij maakt het ene kleurrijke meesterwerk na het andere. Geinspireerd door Japanse prenten speelt hij met nieuwe vlakverdelingen. Tom vertelt dat de Japanse regisseur Akira Kurosawa zijn droom over Van Gogh heeft verfilmd. Onverbloemde zelfportretten. Niet voor niets schreeft JW Roy er een liedje over. Ook de band met zijn broer raakt me. Alsmede het schilderij dat ie voor zijn pasgeboren neefje maakte. Ik zou graag die briefwisseling/memoires lezen...Gek dat ie zelfmoord heeft gepleegd met de gedachte dat ie mislukt was. Wil alsjeblieft niemand dat nooit meer doen!