de stad uit

Ter afsluiting van de workshop eten we in het Marakechi restaurant dat relatief duur is. Maar ja we krijgen dan ook wel allerhande tapas en buikdansers toe. Ter vergelijking: ik betaal nu letterlijk 20x meer dan voor mijn warme, gezonde linzenlunch van de afgelopen dagen. Ik praat met voormalig collegas van mijn promotor Ulrike uit Australie. Ik kan eerlijk gezegd wel begrijpen waarom ze daar nu niet meer zit. Ik klets ook nog met een wat oudere gebarologe die nog wist waar ik voor mijn scriptie mee bezig was, en uitermate geinteresseerd is in mijn huidige onderzoek. Dat is ook een van de mooie dingen aan de wetenschap: je werkt met mensen van alle leeftijden, en de oude rotten van het vak hebben waardevol overzicht in tendensen en weten simpelweg wat al gedaan is. Ik klets nog wat met verschillende dove mensen, maar handen zijn wat stroef. (Trouwens gaat het lopen op teenslippers ook veel minder goed dan 2 maanden geleden nog maar op Bali.) Ik heb het eigenlijk wel gezien met de drukte van de stad hier. Ik probeer zoveel mogelijk Nederlandse collega’s over te halen morgen mee de stad uit te trekken.
We spreken om tien uur af bij de Koutoubia.Victoria en ik gaan de auto vast ophalen, en Han gaat de rest van onze vrienden bij elkaar halen. Het duurt nog even voordat ik de auto meekrijg waarvan het contract toch echt op mijn naam staat. Ze vragen steeds maar waar mijn man is gebleven. Hilarisch! Wanneer ik de speciaal voor mij uitgereden auto instap moet ik de spiegels wel even bijstellen. Kleine mannetjes zijn het. Om half elf zijn we startklaar: Victoria heeft 1 kilo amandelen, 1 kilo vijgen en een fles verse jus meegebracht. En ook nog een soort Marokkaanse polentakoek van middeleeuwshoge voedseldichtheid; ze zijn echt loeizwaar. Onno brengt water mee. En Johanna uit Zweden komt op het laatste moment ook nog mee met de nodige dosis spontaniteit en gezelligheid.
We rijden pal naar het Zuiden met in de verte de Atlas waarvan sommige toppen nog een beetje wit zijn. De weg buigt zich door gele velden waar soms een tent of een man met ezel opduikt, dan weer vrouwen met felturquoise, paarse of gele hoofddoek en zigeunerrok rondloopt. In Tanaout drink ik mijn lekkerste koffie ooit, ik zou willen dat dit mijn allereerste keer koffie was geweest. Zacht, schuimig, aromatisch, niet te heet en zoet. Bij een rivierbedding met kamelen stoppen we om de van afstand blauwe, maar van dichtbij groene algen tussen de tenen te voelen. Twee snorfietsjes stoppen bij de auto en stallen hun waren uit. Ik wil niks hebben en loop rigoreus naar de auto en start hem vast opdat de rest ook snel in zal stappen. Wat eerst 150 moest kosten, kan ik na een smeekbede (de arme man heeft helemaal geen geld meer) voor 30 niet weigeren. Ik word bedankt met een zoen en uit automatisme krijgt het oude Berbermannetje er een terug. Hiervoor krijg ik nog een donker stukje kwarts. Mijn knolsteen wordt later door Kamin geidentificeerd als iets-o-niet.
We rijden verder de Atlas in. In Imil moeten we omkeren omdat er volgens locals toch echt een four-wheel-drive nodig is om het pad naar Oukraimden te kunnen nemen. We rijden dus dezelfde weg terug. Het lijkt wel of in de tussentijd het landschap nog mooier is geworden en de kleuren zijn nog dieper rood. Her en der nederzettingen en kuddes zwartbruinwitte scheiten. Volwassen cactussen staan naast de weg en ook een aloe vera met een bloem van letterlijk 2 meter hoog. We slaan een piste richting Oukraime in. Het is even spannend en uiteindelijk wordt unaniem besloten niet verder te gaan en eerst maar eens te kijken wat er verder nog op ons pad ligt aan gaten en stenen. We lopen naar de top met prachtige uitzicht op enerzijds de besneeuwde bergen, anderzijds gele en rode vlakken woestijn die in de verte overgaan in heiig blauwgrijs.
Terug richting Marakesh, maar niet alvorens eerst nog heel even te gaan kijken bij de cascades van Setti Fatma. Het is bijna donker, dus we nemen een gids. Het eerste stuk gaat door eettentjes, sieradenkraampjes en frigere Berbere. Dat zijn flessen drinken gesorteerd op kleur en gekoeld met allerlei speelse watermolentjes. Het is een heerlijk uurtje stappen over stenen en door stromend water na een dag zon. Het is goed dat de gids even meetelt, want we willen wel waar voor ons geld (5 watervallen). Op de hoogste top staat nog een warme zon. Beneden eten we een Berberse salade en een Berberse Tagine (kegelvormige schotel die op eigen oventje wordt gestookt) die supersnel op tafel staat. Het is wachten op de muntthee, maar hij wordt dan ook wel gebracht door een jochie dat met een paar takken verse munt komt aanhollen over een loopbruggetje.
Kamin en ik drinken ter afscheid nog een biertje in een van de chiqueste tenten van Marakesh. Het dakterras ligt op gelijke hoogte met aan aantal ooievaarsnesten. De ooievaars slapen staand. Net als ik.