couch surfing 2

's Avonds om 8 uur sta ik te wachten op mijn couch surfing date. Het metrostation heet Blanche vanwege de kalk die hier gewonnen werd. Daar is ie. Parick kijkt me 2 sec diep in de ogen - eigen schuld aangezien de foto op mijn profiel nogal weinig onthult. Dan steekt ie van wal. We lopen Rue Lepic omhoog langs een zaak die brood verkoopt maar zich geen boulangerie mag noemen (aangezien ze zelf niets bakken). Er vlak naast ligt het cafe waar de populaire filmhuisfilm Amelie grotendeels geschoten is. Ik beken dat ik ooit in slaap viel bij de film, en de cd inmiddels niet meer kan horen (vrijwel al mijn vrienden vinden het een erg geschikte dinercd). De weg maakt een hoek links omhoog langs een huis waar Van Gogh eind in de jaren tachtig van de 19e eeuw woonde. La Butte/Montmarte was toen al uitgegroeid van een dorpje tot het kleurrijke Parijse nachtleven: la fee verte, le chat noir et la moulin rouge. We lopen een steile trap op langs de Maquis: stukjes onaageraakt Parijs met wat groen. Bovenaan ontdekt Patrick door de takken heen een voor hem nog onbekend uitzicht op de Eiffeltoren. Na wat overleg met de buurtagente mogen we nog even snel een publieke tuin in waar een beeld staat van St Denis die zijn afgehakte hoofd oppakte en er gewoon mee verder liep. We komen ook nog langs een kunstenaarscommune. We stappen stevig door, pakken een baguette en lopen langs St Jean (of was het nou Pierre) Montmartre, een 12e eeuws kerkje vlak naast mijns inziens zwaar overschatte Sacre Coeur. De bouw van deze bruidstaart begin in 1875 om God te danken nadat Frankrijk een Pruisische oorlog won. In 1919 was ie klaar en sindsien bid er 24/7 iemand. Aan het eind van WOII heeft een Canadese bommenwerper net niet het middenschip geraakt. De hand van God, volgens sommigen. Binnenin is het een ratjetoe aan stijlen, maar het mozaiek op het plafond is indrukwekkend waar zowel Jezus als God zijn afgebeeld. Ik steek een kaarsje aan en we vervolgen onze weg naar Place de Tetre waar schilders zwart-wit potretten produceren aan de lopende band. Sommige zijn best goed eigenlijk. We lopen langs de groenteboer uit Amelie: Ali. Terug langs Place Absesses met een prachtige art nouveau Metroingang. Bij het promiscue Place Pigalle nemen we de Metro naar Bercy...daar is een couch surfing picnic gaande.
Boven aan de trappen aan de houten brug over de Seine ontmoeten we Marie en nog een stuk of vijftig andere couch surfers. Er si wijn, kaas, stokbrood en ander lekkers. De gemiddelde leeftijd ligt tussen de 25 en 35 en is overwegend man. Dat wil zeggen een derde is vrouw, en van de mannen is de helft homo. Een goede balans dus. Het is een superfeestje. Eindelijk wordt ik zelf ok eens uit het niets aangesproken door wildvreemde mensen. Ik hoor alle verhalen over het metrofeestje van afgelopen donderdag waarbij men in een wagon ging zitten, en dan het traject op- en af. Binnen 20 minuten was iedereen dronken. Het was Lijn 14. De recenste, diepste, en bovendien de enige PArijs metro die noit staakt: alles gaat met computers. In dit state-of-the-art, eind jaren negentig, Franse design zijn ze helaas wel de airconditioning vergeten. Dus het is tevens de warmste en lawaaierigste metro, vanwege de ramen die steeds open staan.
Aan de Seine ligt een drijvend zwembad dat het niet doet. We lopen terug over de nationale bibliotheek van Mitterand. Vier reusachtige, rechtopstaande, geopende boeken (wolkenkrabbers) herbergen de collectie, het personeel zit in de kelders onderin. In het midden van het immense bouwwerk is een verborgen tuin die niemand kan betreden. We halen de laatste metro net.