knuffel
Door: vos
Blijf op de hoogte en volg Connie
09 Januari 2007 | Indonesië, Batavia
Mijn pen raakt opgedroogd. Dat komt omdat ik me vervelend voel. En omdat ik meestal niet schrijf over vervelende dingen. Dus grijp ik al mijn moed bij elkaar en laat ik jullie ook eens vertellen over de taboes van veldwerk. Namelijk dat het naast avontuurlijk ook heel zwaar werk is. Niet alleen ben ik ver van de mensen die ik liefheb, ook het klimaat is zwaar voor mijn lijf. Ik slaap onrustig 's nachts vanwege de onbekende geluiden in het dorp. Mijn darmen raken niet gewend aan het eten. Ik heb al een week hoofdpijn vanwege wat eigenlijk? Dat heb ik thuis extreem zelden. Iedere dag moet ik mensen teleurstellen met het feit dat ik ze geen geld geef (ook mijn assistent die gewoonweg naar mijn salaris en ook om een lening van 1000 euro vraagt). Ik heb weinig contacten, want de mensen in het dorp zijn oud en spreken Balinees. De jongeren zijn allemaal gevlogen. Ik irriteer me ook aan sommige dingen: dat ik geen nee behoor te zeggen, en het gerochel en gespuug dat de hele dag doorgaat. Afspraken zijn extreem flexibel, dat betekent naast te laat komen ook dat mensen vaak onaangekondigd aan komen waaien net wanneer ik echt gewoon voor een keer alleen zou willen zijn. Gek, ik voel me beklemd maar eenzaam.
De culturele verschillen leren me mensen in nog grotere diversiteit te zien en met nog meer respect. En ik weet ook dat als ik thuis ben, blij ben met alle verzamelde data, dat Ketut nu welhaast computerdeskundige is (een enorme stap voor mijn onderzoek), en het feit dat we weer verder zijn met het proces van het opzetten van een social service program, en nog blijer dan ooit met mijn liefste vrienden en familie. En ik weet ook dat ik niet zomaar instort als ik een tijdje zonder hen moet. Dus ik richt me op het bereikte resultaat en houd mijn adem in. Maar toch wil ik liever een knuffel nu.
De culturele verschillen leren me mensen in nog grotere diversiteit te zien en met nog meer respect. En ik weet ook dat als ik thuis ben, blij ben met alle verzamelde data, dat Ketut nu welhaast computerdeskundige is (een enorme stap voor mijn onderzoek), en het feit dat we weer verder zijn met het proces van het opzetten van een social service program, en nog blijer dan ooit met mijn liefste vrienden en familie. En ik weet ook dat ik niet zomaar instort als ik een tijdje zonder hen moet. Dus ik richt me op het bereikte resultaat en houd mijn adem in. Maar toch wil ik liever een knuffel nu.
-
09 Januari 2007 - 11:12
Ria Brouns:
Lieve Connie,
Hou nog even vol!!!
Ik vind het al hartstikke knap van je,wat je daar bereikt hebt.
Nog een ruime week ,dan ben je weer lekker bij ons.
Groetjes en een dikke knuffel van ons.
Alle Brounsjes
-
09 Januari 2007 - 11:24
Erik S:
Bali/Brabant: begint beide met een B, maar verder een zeeeer groot cultureel verschil.Reisde ik in 1984 door Bali te reizen met mijn vrouw, die al 4 tropenjaren (op O-Java) had verwerkt en heel goed kon relatieveren.B.v. een ontbijt in ons onderdak tussen de rijstvelden werd domweg niet gebracht als het regende. Probeer te relatieveren! -
09 Januari 2007 - 11:54
Jorinde En Thirsa:
Allereerst een dikke knuffel van ons... hier komt ie.... heb je em? Kan me wel een voorstelling maken van wat je zo beschrijft. Dingen als flexibele afspraken alleen al zouden me zooooooo irriteren; dat wachten en al die onaangekondiged visites zonder vraag of het uitkomt ;-( Wel fijn dat het data verzamelen nu echt is begonnen. Het klinkt echt geweldig interessant; die naamgebaren alleen al :-) Zijn die altijd zo typerend voor de persoon? Ook dat nadruk geven met twee handen is interessant. Worden de gebaren dan bijvoorbeeld ook groter bij nadruk, of werkt dat niet zo? Nou ik ga weer aan de studie; niet echt inspired maar goed. Tot schrijfs.
Groetjes, Jorinde en Thirsa -
09 Januari 2007 - 13:04
MI:
Gezien de afstand maar even een virtu-knuf!
(...)
Tot snel! -
09 Januari 2007 - 14:06
Bart:
Dag Connie,
nog eventjes, en dan ben je weer in de oude vertrouwde cultuur, waar je wel nee of erger tegen mensen mag zeggen. Die knuffel krijg je zeker nog! -
09 Januari 2007 - 20:30
Mama:
Hoi Connie,Ik omarm je met duizend armen als je er was!! laat je niet teveel meeslepen!! En bedenk dat ook aan alle minder leuke dingen een einde komt.Vooral door blijven ademen. Alles gaat voorbij de leuke en minder leuke dingen en laat die ouderen maar in hun waarde daarzo.Je hebt toch al veel bereikt als Ketut zich wat kan redden op de pc?? Ik ben reuzetrots op je wat je daar allemaal gedaan hebt en nog zult doen!! Hou je taai groetjes mama -
09 Januari 2007 - 23:17
Han:
Hoi Connie,
Heel begrijpelijk die ergernissen, het/een paradijs bestaat niet. Zijn die mindere kanten echt taboe? Zouden het niet moeten zijn.
Ik kan me voorstellen dat je door die culturele verschillen, de confrontatie met die andere gewoonten, ook jezelf beter leert kennen en anders gaat kijken naar de vanzelfsprekendheid van wat je gewoon, normaal of betamelijk enz. vindt.
Ondertussen speelt hier een nummer van Bebel Gilberto:
(I'll go around the world, but here is my place)
You can close your eyes and never be alone
Nog een knuffel erbij... -
12 Januari 2007 - 09:57
Connie:
Wow, wat een fijne reacties allemaal. Inmiddels ben ik gelukkig wel weer over mijn dip heen, ik kijk er naar uit om jullie allemaal weer te zien hoor.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
