gadis-gadis

Op opnamedag twee heb ik Pindu uitgenodigd, de broer van Pindu: Pinda, en Keriani diens vrouw. Pindu komt aan met haar drie dochters van wie ze de namen is vergeten, na een verbaasde blik van mij zegt dat ze wel eens thuis kan kijken op de geboorteakte. De jongste is een jaar of anderhalf en in de eenkennige fase, soms is haar aankijken al voldoende om te gaan huilen, de middelste is 5 jaar en een beetje een jongensmeisje dat veel klautert, een korte coupe heeft en geen oorbellen draagt, de oudste van 7 is een pienter wijsneusje die nog al eens de baas speelt over de middelste. Zij heeft een permanente wenkbrauwfrons die haar een kritische blik geeft. Ze doen me een beetje denken aan de meiden van Sandra, mijn jongste tante. Ook zo verschillende typetjes.
Ik begin vast met de camera opstellen en de meiden vinden het maar wat interessant. Ik ga voor de camera zitten gebaar dat mijn gebaren een beetje anders zijn. Maar dat ik Kata Kolok wil leren en er dan een boek over wil schrijven zodat ik dat aan iedereen kan laten zien. En dat mijn baas dan heel trots is op mij. En over dat bij mij thuis dat meisjes van 5 ook al naar school gaan of ze nou doof of horend zijn. Nu willen de meiden voor de camera. Hun moeder vindt het ook een goed idee. Ik laat ze maar een beetje kwebbelen terwijl de camera loopt. Dit is goed pr-materiaal voor het dorp. Vinden mensen op conferenties en symposia ook altijd heel bijzonder om te zien: kinderen die zo jong al zo goed gebaren. (Terwijl het normaal gevonden wordt dat horende kinderen dan al hun taal volledig beheersen.)
Ik geef ze een bal om mee te spelen (de middelste ziet dat wel zitten), maar de oudste vraagt meteen of ze ook mag gaan schrijven. Steeds halen ze weer een nieuw boekje tevoorschijn uit de doos over het kleine spinnetje en bekijken de plaatjes. Ketut schrijft het alfabet op het whiteboard, nu zij. O nee, alsjeblieft, jij moet eerst weggaan anders ben ik te verlegen. Connie mag wel blijven. De oudste blijkt het alfabet heel goed na te kunnen schrijven, ze schrijft alleen de 6 en de G in spiegelbeeld. Het schrijven lijkt nog wel heel veel op tekenen. Ze tekent ook een bloem op het bord met daarnaast een betekenisloze serie letters. Ik moet er het juiste woord (bunga) bij zetten van haar. De middelste is er nog niet helemaal aan toe en kijkt het allemaal wat gereserveerd aan. Zij grijpt iedere kans om eventjes haar arm op mijn knie te leggen en komt me steeds snel weer halen wanneer ik met de camera bezig ben.
Ruim een uur later stuurt Ketut uiteindelijk er iemand met een motorfiets op pad om Pinda en Keriani te gaan halen in hun tuin. Ze brengen ook Mini mee, de dochter die Pinda met zijn eerste vrouw heeft en die down-syndroom heeft. Mini is horend en ook vijf jaar oud, maar haar gebaren zijn vaak onbegrijpelijk (maar welgevormd), ze pakt nog steeds dingen aan met haar linkerhand (die is onrein in deze contreien), en trekt vaak op met peuters. Tegen mij brabbelt ze altijd in het zelfde intonatiepatroon dat haar moeder soms ook weleens gebruikt wanneer ze met mij gebaard. Dat doen wel meer doven hier en het is allervriendelijkst bedoeld, maar geenszins begrijpelijk. Ze is wel een gelukkige kleuter geloof ik en heeft meestal niet in de gaten dat de meeste mensen er bij mij altijd even bijzeggen dat ze “gek” is.
Pindu en Pinda gebaren maar kort met elkaar. Pindu is volgens mij ook een beetje boos op haar broer omdat hij zo laat is. Pinda ziet er eerlijk gezegd ook uit alsof hij een kater heeft (hij ruikt ’s avonds ook vaak naar alcohol). Keriani en Pindu echter zijn blij om weer eens bij te kletsen. Ondertussen komt het kleinste meisje steeds in beeld lopen. Ze is nog zo klein dat ze het zicht van de camera niet belemmerd. Afentoe vraagt ze ook nog om melk en dat wordt ze argeloos op schoot getilt en een borst toegestoken. Het gekletst tussen de twee dames gaat vrolijk verder.

’s Avonds ga ik nog even naar Singaraja naar het internetcafe. Bij terugkomst is het hele dorp vol van mensen in sarongs: met volle maan gaat iedereen naar de tempel.