knuffel

Mijn pen raakt opgedroogd. Dat komt omdat ik me vervelend voel. En omdat ik meestal niet schrijf over vervelende dingen. Dus grijp ik al mijn moed bij elkaar en laat ik jullie ook eens vertellen over de taboes van veldwerk. Namelijk dat het naast avontuurlijk ook heel zwaar werk is. Niet alleen ben ik ver van de mensen die ik liefheb, ook het klimaat is zwaar voor mijn lijf. Ik slaap onrustig 's nachts vanwege de onbekende geluiden in het dorp. Mijn darmen raken niet gewend aan het eten. Ik heb al een week hoofdpijn vanwege wat eigenlijk? Dat heb ik thuis extreem zelden. Iedere dag moet ik mensen teleurstellen met het feit dat ik ze geen geld geef (ook mijn assistent die gewoonweg naar mijn salaris en ook om een lening van 1000 euro vraagt). Ik heb weinig contacten, want de mensen in het dorp zijn oud en spreken Balinees. De jongeren zijn allemaal gevlogen. Ik irriteer me ook aan sommige dingen: dat ik geen nee behoor te zeggen, en het gerochel en gespuug dat de hele dag doorgaat. Afspraken zijn extreem flexibel, dat betekent naast te laat komen ook dat mensen vaak onaangekondigd aan komen waaien net wanneer ik echt gewoon voor een keer alleen zou willen zijn. Gek, ik voel me beklemd maar eenzaam.
De culturele verschillen leren me mensen in nog grotere diversiteit te zien en met nog meer respect. En ik weet ook dat als ik thuis ben, blij ben met alle verzamelde data, dat Ketut nu welhaast computerdeskundige is (een enorme stap voor mijn onderzoek), en het feit dat we weer verder zijn met het proces van het opzetten van een social service program, en nog blijer dan ooit met mijn liefste vrienden en familie. En ik weet ook dat ik niet zomaar instort als ik een tijdje zonder hen moet. Dus ik richt me op het bereikte resultaat en houd mijn adem in. Maar toch wil ik liever een knuffel nu.