Yogya

Zondagavond 19 augustus in een losmen in Yogya, buiten wordt gezongen: ‘imagine all the people…’. Ik kom bij met een blikje Bintang op mijn bed in losmen Nuri. Gisterochtend met de bus aangekomen in Yogya. De Ojeks probeert me naar een geweldig hotel te brengen met allemaal Nederlanders, maar ik wil graag naar het VVV. Ik moet zelfs mijn stem verheffen om het voor elkaar te krijgen dat hij me daar gewoon dropt. Ik loop de backpackersstraat in waar ik al spoedig wordt aangesproken, voor die 2 nachten ben ik toch niet kieskeurig. Ik loop Jalan Malioboro uit naar het Kraton (paleis van de Sultan, eigenlijk een religieus leider die nog steeds gouverneur is van Yogya). Hij heeft 5 dochters en slechts 1 vrouw. Geen opvolger dus, maar hij wil een voorbeeldfunctie geven aan de mannen in dit land en neemt dus geen tweede vrouw. Zijn vader (de 9e sultan) genoot zijn opvoeding in Nederland, hield van koken, paardenraces (ook zelf als jockey). Prachtige speldjes van Oranje Nassau en oude fotos en een draagstoel in het museum. De gids dropt hier en daar een Nederlands woord met een hardere g dan ik ooit zal hebben, de sch klinkt schel. Ietsjes verder op bezoek ik het waterpaleis, de zwembaden van de Sultan zeg maar. Het bassin voor de Sultan en zijn vrouwen is apart, maar hij hoeft maar een bloem vanaf zijn balkon te gooien en een van de vrouwen mag zich bij hem voegen in het aparte bassin. De vogelmarkt is een redelijk zielige bedoeling van veel te veel ziekelijke vogeltjes in kleine kooitjes. Er zijn ook hamstertjes, maar ik denk dat sommige van hen niet meer wakker zullen worden.
Op mijn terugweg en bij een warung wordt ik door verscheidene Indonesische toeristen aangesproken. Yogya en Bali zijn zo’n beetje de enige plaatsen die Indonesiers die zich een vakantie kunnen veroorloven zich kunnen verooroloven. Dus als ze horen dat ik in Bali werk zijn ze superenthousiast. Hier in Yogya (en het naburige Solo) zijn we in het hart van Javaanse cultuur. Mensen wijzen met hun duim, en raken hun hart aan nadat je hun handgeschud hebt. Superbeleefd, maar niet per se kenmerkend voor heel Java. Soms ook misleidend die vriendelijkheid wanneer lokale mannetjes je naar een ‘art exhibition’ willen brengen. In feite brengen ze je gewoon naar een belabberde batikwinkel waarvoor ze als jij iets koopt commissie opstrijken. Ik wil nog even naar de markt, maar die is gesloten, legt een dove vrouw mij uit. Ze heeft 3 kinderen, 2 jongetjes en een meisje, maar ja ze is nu gescheiden. Ze vraagt me of ik kinderen heb. Ik zeg dat ik nog aan het studeren ben. Ze zegt jij bent slim. Ik kan niet schrijven. Ik geef haar een paar duizend. Ik weet eigenlijk niet waarom. Dan beland ik in de optocht die altijd de dag na Tujuh Belas (onafhankelijkheidsdag) gehouden wordt. Een lokale priester waarschuwt me in perfect Nederlands: ‘pas op, zakkenrollers!’.
‘s Avonds besluit ik naar een Wajang-voorstelling te gaan in het Sono Boduyo museum. Het is niet duur, en er is slechts een enkeling. De uitvoerders bestaan uit mensen van middelbare leeftijd. 3 Zangeressen die met hoge nasale stem die het verhaal ondersteunen, de poppenman die de poppen hun verschillende stemmen geeft. En een stuk of 7 mannen die angklung, gambelan, tabla of gong bespelen. Er zijn wel 15 verschillen groottes gambelanklokken (noem je dat zo?) die de bespeler ervan omringen, 20 verschillende gong en ook de xylofoonbespelers hebben ieder 3 instrumenten met balken van verschillende groottes tot hun beschikking. Het geluid is werkelijk prachtig, zeker tegen het eind van een acte wanneer het helemaal opzweept. De poppenman heeft wel 100 verschillende poppen, die uit dun leer geperforeerd zijn, en met felle kleuren beschilderd. Ze staan aan weerszijde van de poppenkast (het doek) in de stam van een horizontaalliggende bananenboom geprikt. De orkestkant is stiekem interessanter dan de daadwerkelijke schaduwen die nogal statisch zijn, zeker wanneer je maar weinig van het verhaal meekrijgt. Als de poppen gaan vechten loop ik snel naar de andere kant. Ik vind het prachtig.
Om 5 uur de volgende ochtend (voor de grote meute) vertrekken ik met een busje van het hotel naar Borobodur. We arriveren als de zon net tussen de bergen opkomt. De Borobodur is een bhoeddistische tempel waarbij je in cirkels langs een relief-verhaal om hoog loopt. Het is zou een mandala voorstellen met een basis van 118mx118m. Op de top staan van geruite klokken van steen met daarin steeds een bhoedda met krulletjes. Als ik op mijn tenen ga staan kan ik door de ruitjes heen de voetjes aanraken om geluk te vragen. Een gids vertelt dat toen het gebouw in de vorige eeuw werd ontdekt onder een laag as van de Merapi de fotos niet zo goed uitkwamen in zwart-wit dus is het gebouw ooit geel geverfd. Ik vraag me af of iemand zo stom zou kunnen zijn, maar op sommige plekken zien de stenen er inderdaad wat gelig uit. Op andere plekken gewoon donkergrijs. Het is 8 uur ‘s ochtends dus we moeten al weer verder! De Prambanan is Hindoestisch en Brahma, Siwa en Vishnu hebben ieder hun eigen toren. Helaas kun je niet in de torens(tempels) om de beelden te zien. In de kleinere torens zitten een stier, een valk en een…ik ben het al weer vergeten, maar in ieder geval de dieren die bij deze goden horen. Deze gebouwen waren slechts nog een grote stapel stenen toen het ontdekt werd, maar het was dan ook zonder cement gebouwd. De stenen werden als mannetje en vrouwtje gehakt en staken zo in elkaar.
Na de tour doe ik een dutje en neem een koude douche. Ik koop Oleh-Oleh (regionale zoetigheden, hét souvernir om mee te brengen voor je familie, als je Indonesisch bent), de beste: nummers 25 en 75. Voor mezelf een stapeltje DVDs. Morgen weer terug naar huis en lekker aan de slag!