Biecht

Bij de gate bel ik zoals altijd nog even mijn moeder en zus. Ditmaal krijg ik ook mijn kersverse zwager aan de lijn met commercieel, Cruijfiaans advies: sleep uit ieder nadeel een voordeel. Dat ik met deze breuk toch zeker mijn voet omhoog moet kunnen leggen en dat ik daarvoor eigenlijk een businessclasszetel zou moeten kunnen verkrijgen. Zeg gewoon dat ze bij de balie zeiden dat je hier moest vragen of er iets te regelen valt. En leg uit dat de dokter heeft geadviseerd dat mijn voet omhoog gehouden moet worden. Ja maar dat is liegen. Onzin, dat is assertiviteit. Goed, ik zal zeggen dat mijn zwager gezegd heeft dat mijn dokter heeft gezegd dat mijn voet omhoog moet en dat ze bij het inchecken zeiden dat ik hier eens moest vragen of er een businessclasszetel te regelen viel. Dat is mijn eerste leugen deze dag, want ik weet eigenlijk wel zeker dat ik dat niet ga doen.
Wanneer ik goed en wel in het vliegtuig zit komt een crewmember vragen of ik wellicht wil ruilen van stoel zodat een stelletje bij elkaar kan zitten. Ik grijp mijn kans om met een goede daad mijn lei op te schonen met beide handen aan en strompel mee. De jongen draagt uiterst behulpzaam mijn tas wanneer hij ziet dat ik moeilijk loop en bied ook nog een krukje aan zodat ik mijn voet omhoog kan leggen. Mijn zelfvergenoegzaamheid is van korte duur. De plaats blijkt bij de nooduitgang. Zucht! Zojuist van mijn zwager vernomen dat je niet bij de nooduitgang mag zitten wanneer je slecht ter been bent. Ik had het liever niet geweten. Dan had ik me nu niet bezwaard gevoeld. En bovendien zou men mij dan niets te verwijten kunnen hebben gehad, toch? Ik zwijg en geniet bij het strekken van mijn been.
Luttele minuten voor opstijgen schrik ik wakker van een vrouwmens in mijn gezicht. Spreekt u Nederlands? Ik smak en knipper. Ja. Mensen die slecht ter been zijn mogen niet bij de nooduitgang, wist u dat? Ik lieg non-verbaal door mijn wenkbrauwen op te trekken. Ik vraag me tegelijkertijd af of ze ook de mismaakte glimlach op mijn gezicht kan lezen die een oprechte interpretatie van mijn verbazing annuleert. Ach, die voet ziet er toch niet heel indrukwekkend uit. Maar vindt u het wel goed om uw been dan met een dekentje te bedekken voor als straks iemand uit de cockpit komt controleren. Ze rukt een plastic verpakking open en drappeert een donkerblauw dekentje over mijn schoot. Ik doemel gewetenloos verder.
In Kuala Lumpur wordt er getankt, voedsel aangevuld en komt er een nieuwe crew. Ik neem weer plaats en lees verder in De Ondragelijke Lichtheid van het Bestaan, dat me ironisch genoeg onnoemelijk zwaar valt op het moment. Een stewardess vraagt mij of ik misschien ergens anders zou willen gaan zitten aangezien mensen die slecht ter been zijn niet bij de nooduitgang mogen zitten bij opstijgen en landen. Prima, geen probleem. Wederom is mijn opluchting van korte duur. Enkele minuten later is ze namelijk terug. Zat u van Amsterdam naar Kuala Lumpur ook al bij de nooduitgang? Ja. (Die was makkelijk.) Heeft u de crew toen ingelicht over uw voet? Ja. (Het vreemde gevoel in mijn buik klaart op.) En zat u tevens bij opstijgen en landen bij de nooduitgang? (Ik hoor rakelings het zwiepen van een boemerang.) Even overweeg ik te zeggen dat ik dat niet zeker weet, maar geef het uiteindelijk op: ehm...ja volgens mij wel. Grmph, de eerste keer dit etmaal dat ik niet lieg en nu weet ik zeker dat er iemand anders de dupe van wordt!