Kuala Lumpur - Jakarta

De landing vanuit Kuala Lumpur heb ik niet eens bewust meegemaakt. Ik viel gewoon telkens weer in slaap na een zware nacht waarin ik te laat besefte dat ik zo’n ding heb om mijn ogen te verduisteren en dat je de airco (bibberstijf!) ook uit kon zetten, Tevens een nacht waarin het ebola-kuchje van de persoon achter me de boventoon voerde. (Dit keer geen begin van een slecht filmscript.) Maleisië was echter meteen indrukwekkend, de palmbomen groeien er zoals wij gras hebben. Die beperkte indruk krijg ik althans tot we verder vliegen vanuit Kuala Lumpur naar Jakarta, maar niet voordat ik door een lieve moslima met een soort van officiële pet-hoofddoek (stukken vriendelijker dan die enge Wit-Russische laatst) wordt verzocht om ook mijn heuptasje te laten zien. Oké, geen probleem en we vliegen verder. Het beeld wat ik heb van het Maleisisch als taal (mooie kringels in het schrift) wordt ondersteund door de prachtige kronkels van rivieren in het landschap, maar niet door het geblieb in mijn oren (dit klinkt zeker niet als het zangerige dat ik me voorstelde bij de mensen die zo mooi kunnen dansen). Verder zie ik ook veel rode rots naast al het groen. In de oversteek naar Jakarta wordt het steeds moeilijk te bepalen of een vlek nou een wolkje, een eilandje, of een echowolkje is. Dat laatste is een kopie van een wolk maar dan in schaduw; het lijkt op een eiland, maar ik kan het vaak niet bepalen.

Er passen 400 mensen in mijn vliegtuig, dat is het grootste van de KLM: een Boeing 747. Ik dacht eigenlijk dat er maximaal 100 mensen in zouden zitten. En als ik niet heel erg hoge nood had gehad (help, waar zijn er nog meer wc’s) had ik misschien niet van hun bestaan af geweten. Maar goed dat Herbert me van te voren tot in de puntjes heeft ingelicht over hoe het allemaal zou gaan. Vliegtuigvoedsel bestaat uit van die gezellige bakjes met een gemeenschappelijk thema. En waarschijnlijk omdat het er zo leuk uit ziet, valt het nogal vaak tegen. En hoewel het meeste niet te vreten was, moet ik zeggen dat de penne met shiitakes en asperges echt precies was wat ik nodig had om het laatste deel van mijn reis aan te kunnen.

In Jakarta aangekomen wordt mijn enige verwachting van Indonesië bevestigd: het ruikt hier lekker. Terwijl de pas van anderen versnelt, vertraagt die van mij en even loop ik in de pas met een man die tot mijn borsten komt. Heel even doet het me denken aan de droomvlucht van de Efteling, maar die gedachte stop ik snel weg. Bij het toilet geen zeep maar geurwater. Visa-on-Arrival-kantoortje gesloten?! Oh, het is natuurlijk bij de enorm lange rij waar iedereen staat te zuchten. Het visum blijkt een totale formaliteit: geen van de beambten kijkt me aan. Bij het geld wisselen wordt ik aangesproken met Namaste. Deze kreet ken ik eigenlijk alleen maar van mensen uit India en ik vraag me af of deze mevrouw zich als Hindu wil profileren in een grotendeels Islamitisch land. Het is vervolgens nog een opgaaf om te bedenken dat je eerst een karretje haalt en dan pas je tas. En ik kies dan ook gewoon wel lekker een simpele, zij het dure, taxiservice: breng mij maar lekker naar mijn hotelletje.
Op de achtergrond speelt Indonesische jazz. Donkere wagens rijden elkaar al toeterend aan de rechterkant voorbij. En de bushaltes zijn ook aan de andere kant van de weg. Ik moet even omschakelen, maar al snel kijk ik met de chauffeur mee waar we een gaatje kunnen vinden. Tijdelijk maakt de polisi een soort van wormhole (vijfde baan) wat zich vreemd genoeg net zo snel weer sluit als het zich gevormd leek te hebben. Dit gebeurt een aantal keer, maar wij kunnen helaas net niet meeliften voordat deze plaatselijke instabiliteit zich weer hersteld heeft. Al met al moeten mijn niet al te assertieve taxichauffeur en ik eerst anderhalf uur traffic jam doorstaan voordat we op de plaats van bestemming aan zijn gekomen. Aangekomen teken ik de tijd af, maar de chauffeur lijkt enigszins teleurgesteld door mijn eerlijkheid. Om hem te troosten stop ik hem twee dollar toe, wat hem wel weer vrolijk lijkt te maken. Toch denk ik dat ik met meer plezier hier zou rijden dan hij. (Ik kan echt niet wachten op mijn eerste echte scooter).
Het hotel (Seriabuti) blijkt een zwembad te hebben. Nog even een frisse duik om mijn lijf weer lekker soepel te maken. In het water liggen rozenblaadjes en de temperatuur is ideaal. Maar waar 4 banen daarvoor het hotel nog verlaten leek te zijn kijken er mensen nu door hun gordijnen en van het stelletje wat ik op de terugweg tegenkom loopt de man – mij in badpak ontwijkend – bijna zijn vrouw omver. Gelukkig lacht zij me wel toe. Nog even snel een lesje Indonesisch en dan mijn oogjes toe.