Setiabudi vervolg

Om 10:30 word ik op wakker gebeld. Het is Tom en hij wil mij wel een lift geven. Voordat ik het weet spring ik achter op de scooter en gaan we op pad. Het is echt een coole rit. We arriveren bij de Katholieke Universiteit van Jakarta waar net de rondsnuffelweek bezig is voor studenten. Na wat berichten op de site te hebben gezet wordt ik voorgesteld aan twee assistentes. Ze zijn allebei superaardig en heerlijk direct. We gaan lunchen en ik neem soto sebawaki, dat is een gevulde soep met santen (kokosmelk). Vervolgens nog even shoppen voor schoolboeken in het Bahassa voor de kinderen. Beiden hebben veel ervaring met onderwijs (ze geven o.a. Engelse les aan studenten). En stellen kritische vragen over waar de boekjes aan moeten voldoen. Ze hebben ook zo hun kritiek op het rijmsysteem dat gebruikt traditioneel gebruikt werd/wordt om Indonesisch te leren op scholen voor horende kinderen. En dan bedoelen ze niet de leuke rijmpjes die wij gebruiken voor kleuters op school, maar juist het gedrill van betekenisloze lettergrepen (ba-bu-bi zie ik 20 keer op een pagina staan). Kan misschien toch handig zijn met leren schrijven (een x aantal keer overtekenen). Dat brengt mij natuurlijk bij nog meer vragen. We willen de dove kinderen leren lezen en schrijven, maar niet per se spreken. Kun je de weg van logopedie overslaan? Hoe dan? Dit is namelijk kennis die we zeker niet in huis hebben. Ik besef me dat mijn eigen kennis over het onderwerp zwaar te kort schiet. Hoe begin je met leren dat een woord is opgebouwd uit verschillende letters? Ik doe een google search. Niet lang daarna (5 voor 4) gaan mensen naar huis.
Ik neem de bus terug naar het hotel, maar raak de weg kwijt. Ik weiger terug te lopen, omdat ik dan tegen het verkeer in moet. Niet zo erg zou je denken, maar het verkeer bestaat uit een doorgaande stroom auto’s, scooters en mensen die maar een richting ingaat. Deze continue stroom gaat op het voetpad ook gewoon door, maar dan met voornamelijk nog meer scooters en chique auto’s die de weg op willen komen. De scooters hebben mondkapjes voor en dat is geen overdreven luxe. De vervuiling is voelbaar en zichtbaar hier. Overal ruik je uitlaatgassen. Je zou denken dat je op een gegeven moment aan zo’n geur went. Vanmiddag beweerde Tom nog dat hoewel Jakarata geen toeristenstad is, je er wel leuk kan wonen. Ik kan even niet verzinnen waarom behalve dan misschien de heerlijke eetkraampjes overal. Uiteindelijk moet ik toch terug door een stuk tegen het verkeer in te lopen. Wat een jungle. In hotel loopt een kakkerlak twee keer onder mijn benen door. Ik ben erg moe en besef me dat ik waarschijnlijk last heb van een jetlag. Ik ga proberen om tenminste tot 11 uur wakker te blijven. Maar eerst even een uurtje slapen.