Luxe

En toen was de klok rond. Ik heb heerlijk geslapen totdat een man mijn kamer binnen wilde komen voor de laundry. Douchen, ontbijt, nog snel even wat koffie uit zijn lijden op de doorkookplaat verlost en weer verder naar het fieldstation. Doel: verder zoeken naar materialen die gebruikt worden om doven te leren lezen en schrijven. Dan belt Betty, nog een werkneemster van het field station. Ik spring op de bus en spring er (letterlijk) twee haltes verder weer uit. We kletsen ruim anderhalfuur over onderzoeks-/werkvisa, Bahassa Indonesia, salariering van onderzoeksassistenten, het schrijven van een ‘boekje’ en over de luchtvervuiling in Jakarta (ja lekker, een keelsnoepje).
Ik verstuur ansichtkaarten naar jullie allemaal, van de kosten van één kaart + postzegels (5500 Indonesische Rupia, ongeveer 48 eurocent) kan ik hier luxe lunchen. Superdeluxe lunchen tegenover de ambassade zou kunnen voor 150.000 Indonesische Rupiah. Dat is ongeveer het startsalaris van een bediende per maand. Ok, hij krijgt dan wel kost en inwoning erbij en een week vrij met het Suikerfeest. (Als ie geluk heeft misschien ook nog wekelijks vrijdagmiddag of zaterdag.) De verschillen tussen arm en rijk zijn hier dus gigantisch. De winkelcentra zijn luxer dan die in Nederland. En de gado-gado (groenten met sate-saus) in het standje om de hoek verfijnder dan wat je in Nederland in een gemiddeld restaurant krijgt. De geitenvlees-sate met brede in plaats van smalle stokjes heb ik nog niet geprobeerd.
Voorlopig is dit waarschijnlijk de laatste keer dat ik toegang heb tot internet. Ik kan mijn hotmailadres en studentadres niet openen hier dus als je een mail wilt sturen doe dat dan naar connie.devos@mpi.nl (officeel mijn werk e-mailadres).
Oja, bedankt voor al jullie lieve reacties!