Jakarta-Denpasar-Desa Kolok

Joepie! Weer vliegen. In het vliegtuig kun je veel zien, met name prachtige losstaande bergen (vulkanen?) met een wolkenkraag. De landing op Bali leek even boven zee plaats te gaan vinden (het vliegveld ligt helemaal in het zuiden bij de kust waar we aan komen vliegen). In Denpasar aangekomen staan Ketut en zijn (oudste) zoon Gede me op te wachten. Hij heeft een soort van jeep waarmee we er 3 uur over zullen doen om vanuit het zuiden van Bali naar het Noorden te komen. Het verkeer in Denpasar vind ik nog steeds minstens net zo indrukwekkend als in Jakarta. Bovenden zie je op straat overal marcherende scholieren lopen die oefenen voor 17 augustus (Onafhankelijksheidsdag). De bestemming is Desa Kolok (lett. Dorp Doof) dat niet ver van Singaraja ligt. Het duurt ongeveer een uur voordat we Denpasar uit zijn. Ketut laat me ook nog even zien waar de bomaanslagen hebben plaats gevonden. De impact op de toeristenindustrie is destijds (2001?) enorm geweest (een afname tot 30%); duizenden winkeltjes puilden uit van de souvenirs zonder dat er uberhaupt toeristen kwamen. En dat voor een eiland dat verder nauwelijks een bron van inkomsten heeft. Dit is de reden waarom de Indonesische overheid nationaal toerisme naar Bali stimuleert.
Langzaam verandert het landschap van de stedelijke, toeristische drukte naar rijstvelden. Dan wordt het heuvelachtig en krijgt de term ‘land van de goden’ inhoud. Het is moeilijk om uit te leggen, maar Bali is klein en toch groot. We pauzeren een aantal keer langs de weg. De eerste keer om maiskolven, water en aardbeien te kopen, de tweede keer om bij Monkey Forest wat apen deze mais cadeau te doen en de derde keer om vruchten met pitjes te kopen (heerlijk). Monkey Forest ligt halverwege de pas waar een groep wilde apen leeft. De grootste en dikste aap ziet er uit als een olijke Boeddha. Deze dieren zijn duidelijk overvoed. Aangekomen bij Ketuts huis gebeurt er eigenlijk niet zo veel. We zitten eerst een uurtje na te kletsen over hoe Nederland hier tot 45 jaar geleden nog zat. Dat Singaraja vroeger de basis was van de Nederlanders en dat er bij Lovina Beach nog steeds Blandas in bungalows wonen. Ketut stelt voor om er een keer te gaan kijken als er tijd is. Ketut is de jongste van negen kinderen, zijn oudste zus heeft ie in huis genomen. Ze gebaart dat ik maar moet gaan zitten.De rest van het gezin bestaat uit 3 meisjes en Ketut’s vrouw Nilo.
Dan gaan we naar het dorp waarvan het centrum 1,5 km verderop ligt. Het is al pikkedonker. Mensen zijn feestelijk gekleed vanwege een hindoeistisch feest met processies dat nog 3 dagen zal duren. Ik word welkom geheten in het huisje van een dove familie met drie (heb ik goed geteld?) kinderen. Verder zijn er nog 5 mensen van wie ik de relatie eigenlijk niet zo goed weet. Ze zijn ontzettend gastvrij en bedenken meteen dat de tv zachter gezet dient te worden (waarop vreemd genoeg een islamitsch deuntje riedelt waardoor het natuurlijk meteen mijn aandacht trok). De hopjes zijn welkom en ook de papiertjes en de zak dienen daarna nog als spelmateriaal. Een meisje van 30 komt meteen bij me zitten en legt haar hand op mijn knie ze vertelt dat ze nog een beetje op de ware aan het wachten is maar dat ze heel graag had willen leren. Naast mij zit een jongensmeisje met nagellak dat kan vingerspellen en ook wat engelse woorden kent. Zij blijkt later een van de weinigen die naar de school in Singaraj (Jimbarajan) gaat.
Iedereen doet zijn naamgebaar voor: het meisje van 30 ‘heeft altijd honger’. Een peuter die ‘Indiaantje’ als naamgebaar heeft. Dan is er nog een kleuter die heet ‘fronsje’ (ze heeft een peinsende blik op haar gezichtje). Het jongensmeisje heet ‘kuiltje in de wang met glimlach’. Mijn ‘C met krul’ blijkt niet acceptabel. Ik word die ene met het smalle hoofd. Gelukkig kom ik later nog een vrouw tegen met een smal hoofd. We lijken wel wat op elkaar, vindt ze. Buiten ontmoet ik nog een paar oude vrouwtjes, twee dove jongens, of? Mensen verzamelen zich om mij heen, ik moet in het licht gaan staan (‘heeft ze echt een smal gezicht?’) Nu wordt het pas echt verwarrend: wie is hier doof en wie niet?
We gaan naar huis, iedereen eet met zijn bordje op schoot en als desert wordt er nog van allerlei fruit gesnoept. Volgens mij ga ik aan vitamines zeker geen tekort komen de komende tijd. Ik neem een traditionele douche (inzepen en dan water uit de bak over me heen). Morgen komen de doven bij Ketuts huis kip eten, wij koken!