computerles

Vandaag geef ik Ketut computerles. Het doet me even denken aan de computerles die Rob (vriend van mijn moeder) altijd gaf en dat ik het zo frustrerend vind dat ik nog steeds geen idee heb van wat een bit is (het concept heb ik wel, zijnde eenheid van geheugenopslagruimte oid), ondanks alle tekeningen en cirkels die ik ervoor heb moeten tekenen. En wat stelt dat magische getal 512 toch voor? Nu moet je je voorstellen dat mijn assistent dit niveau zeker nog niet bereikt heeft. Hij stelt zichzelf ook andere vragen. Sterker nog, zijn eerste vraag is of hij nou 1x of 2x moet klikken om Word te openen. Wetende dat ik ook ooit het geduld op kon brengen om dyslectische en soms ook al niet al te slimme leerlingen met pubergedrag iets uit te leggen, begin ik ook nu steeds met iets voor doen, het dan in stapjes voordoen, het zelf laten doen met voorzeggen, het zelf laten doen zonder voorzeggen en nog een keer herhalen. Alleen ik heb geen autoriteit over deze leerling (die net zo oud is als mijn vader, een hoge maatschappelijk status heeft hier, en ook nog eens Leeuw is), hij onderbreekt me steeds midden in mijn zin, luistert de stappen niet uit en schiet continue in de verdediging. De enige manier die ik heb om hem bij de les te houden is door met een duidelijke stilte te reageren wanneer hij me weer onderbreekt. En vooral heel veel complimentjes te geven wanneer iets goed gaat. Met name het verschil tussen delete en backspace is voor hem om de een of andere reden onvoorspelbaar, totdat ik etende packmannetjes in zijn schrift teken (met tandjes). Ik word oprecht ook steeds enthousiaster als er een keer iets goed gaat.

Aangekomen bij het echte werk blijkt de stroom te zijn uitgevallen, wat betekent dat ik niet bij mijn externe harde schijven kan, die geen eigen accu hebben. Kortom de filmpjes voor mijn onderzoek zitten in een doosje (van 500 Gigabyte) dat recht voor mij neus staat nieuw en chique te wezen, maar dat ik niet open krijg. Bovendien krijg ik een DV-tape niet meer uit mijn camera omdat ze vocht heeft gevangen. Dit is best wel jammer, ik hoop dat het morgen met silikonengel lukt om het vocht uit de camera te halen anders zit ik hier nog een tijdje uit mijn neus te eten zo zonder bruikbare camera.
In dit soort situaties moet ik altijd erg lachen. Ben ik eindelijk weer een beetje happy na en paar dagen aanpassen, ben ik helemaal in de aanpakstemming en heb er weer helemaal zin in om er tegenaan te gaan: gaat er vanalles stuk. Ik vraag me af of ik niet een pakkende loesje-opmerking hierover kan maken. Zoiets van, doet mijn software het weer, doet zijn hardware het niet oid. Haha, dat wordt nog een lange maand zo.
Ik stuur Ketut maar naar huis en hij bedankt me nog voor het goede lesgeven. Hij stopt zijn aantekeningen met packmannetjes zorgvuldig weg. Ik ben wel tevreden vandaag.