Vroege ochtenden

Mijn lichaam is inmiddels enigszins gewend aan de warmte, tenminste als ik geen gekke dingen doe zoals een half uurtje wandelen naar de rivier, want dan kom ik kletsnat en oververhit thuis. Een flesje water, een half uur voor mijn ventilator en afspoelen met koud water is nodig om mijn lijf weer tot rust te laten komen. Komt omdat de buitentemperatuur bijna net zo hoog is als mijn lichaamstemperatuur. Ook ga ik voortaan ’s avonds naar de stad om te internetten omdat ik anders onwel wordt van de airco, hitte, en rare luchtjes.
De nachten zijn onrustig met gekkogeluiden (klinken als een stuk piepbeest) en vechtende katten over mijn golfplatendak. (Maar gelukkig geen vrachtwagens die voorbijdenderen.)
De ochtendrituelen in het dorp wekken me rond 5 uur. Een pandetta zingt over luidsprekers het dorp aan tot gebed, gevechtshanen kraaien hun kraai en kinderen beginnen weer met jengelen en zeuren (ik heb vernomen dat dat anders voelt als ze van jezelf zijn). Tussen half zeven ’s ochtends en half negen (dan komt Ketut, zo ongeveer) is eigenlijk het fijnste moment van de dag: kinderen naar school, nog niet te heet, kippen tokkelen tevreden, zachtjes brommen de mensen naar hun werk, en ik heb even tijd om in mijn dagboek te schrijven zonder om te vallen van vermoeidheid en mijn hersenen nemen nog gemakkelijk een paar nieuwe woorden Indonesisch op. Een heerlijk moment voor mezelf en ik heb ook nog energie! Ik vraag me af waarom ik in Nederland niet vaker vroeger op sta om nog even de krant te lezen oid. (Waarschijnlijk omdat ik dan een heel erg goede reden naast me heb liggen.)