lawar

Ik heb de afgelopen dagen weinig inspi om te schrijven, maar wil jullie in ieder geval een beetje samenvatting geven van wat er hier zich voordoet.
Gegeven mijn camerapech ga ik op zaterdag vroeg (05:30 vertrekt de bemo vanuit Singaraja) naar Denpasar geweest samen Ketut’s vrouw en hun zoon, omdat zij toevallig ook al naar het ziekenhuis aldaar moesten. De reis naar Denpasar is afwisselend: in een taxibusje gaan we delen over de doorgaande weg van Singaraja naar Denpasar (middels slavenarbeid door de Nederlanders aangelegd), over de mistige bergen en door het opgeklaarde, onbeschrijflijk idillische platteland om mensen af te zetten of op te halen. Mijn zitplek is ruim, het zitvlak hard en het regent grote delen van de reis (koud!), gelukkig heb ik stoelverwarming (ik zit boven de motor). We zijn ruim op tijd (1 uur te vroeg), de afspraak van Gede is ongeveer 1,5 uur vertraagd en duurt 1 uur, het ziekenhuisbezoek aan een neefje met gebroken been duurt 3,5 uur. Ik lees over de recente politieke geschiedenis van Indonesie en praat wat met Ketut’s zoon (Gede/Prima).
Het schoonzusje van Ketut helpt ons met het zoeken naar een camerawinkel. Ze heeft in Australie gestudeerd en is bezig met de aanvraag voor een phd-beurs naar de kruising tussen bepaalde planten die familie zijn van de broccoli om plantaardige brandstof voor auto’s te produceren...helaas is de beurs al 2x afgewezen vanwege het grote aantal aanvragen. De camera kan gemaakt worden maar is pas de volgende dag klaar dus we blijven bij haar logeren. We worden erg gastvrij ontvangen; lekker eten, en een superkleine puppie hadden ze daar ook. ’s Ochtends is een groepje overburen lammeren aan het slachten (offerfeest). Mijn gastvrouw rijdt er met opgetrokken neus langs. De camera is gefikst en mijn gastvrouw weet af te dingen tot de helft van de vraagprijs (de switch IC was stuk). Maar ik maak me nu nog steeds zorgen over de kwaliteit van de reparatie. (Mijn camera klinkt nu anders, en piept niet meer zo enthousiast als ie mij zijn tapeje aanbiedt.)
Nu de camera gemaakt is gaan Ketut en ik verder met de computerlessen die in een combinatie van Indonesisch (steeds meer) en Engels (steeds minder) gebeuren, ondersteund met veel (wijs)gebaren. Inmiddels zijn we meer op elkaar afgestemd. Het heeft absoluut geen zin om dingen eerst op een conceptueel niveau uit te leggen, het beste is het meteen een keer voordoen. En daarna in stapjes. Ook gaan we vandaag even Singaraja in om een leesbril voor hem te kopen, dat scheelt ook weer met zoeken naar knoppen. We maken ons wel een beetje zorgen over hoe dat moet als er zich een onvoorspelbare fout voordoet, dus ik saboteer de zaak zo vaak mogelijk om hem daar een beetje aan te laten wennen. En zodat hij in de praktijk kan leren. (Ik wil overigens niet de indrukken wekken dat Ketut dom is ofzo, hij is alleen adigibeet, of hoe zeg je dat.)
Op oudjaarsavond eet ik lawar (feestmaaltijd van gehakt varkensvlees met geraspte kokosnoot en gekookt bloed, pittige bananenboomsoep, gebarbecuede varkenshuid gedrenkt in kecap manis (als je op dit knapperige, donkerbruine stukje bijt komt het vet samen met de kecap in je mond los als een warme siroop), en rijst) bij de buren (neven van Ketut). De pendetta flirt met me, en hij heeft inderdaad een uitzonderlijk karakteristiek gezicht (houd ik wel van). Uiteraard blijf ik gewoon beleefd lachen terwijl ik zoveel mogelijk smul van het allerbeste (en allervetste) stukje varkenshuid dat mij is aangeboden. Daarna komen twee doven mannen op bezoek en ik trakteer hen op Bali Hai bier, dat eigenlijk best goed smaakt. Ik word er alleen vreselijk slaperig van en laat het al om half negen afweten. Om elf uur ’s avonds belt mama me wakker en we kletsen even. ’s Nachts komt de lawar er weer als een warme, donkerbruine siroop uit. Ik moet nu zo veel mogelijk witte rijst naar binnen werken en mag voorlopig geen mango meer eten van nenek Asri.