tempo doeloe

Om zeven uur sluit het universiteitsgebouw laat de portier ons weten. Antonia vraagt of ik zin heb om mee te gaan naar een tentoonstelling. Alles behalve een avond op mijn hotelkamer. Adih (warhoofdig wiskundige uit Bengalie) komt ook mee. Tot zeven uur word je beboet als er minder dan 3 mensen in een auto zitten. Zouden ze in Nederland ook moeten invoeren. Het Eramushuis is niet ver. De mannen dragen intellectuele, zware monturen en gekleurde sjaaltjes, de vrouwen lichte jurkjes. De tentoonstelling bevat zogenaamde schoolplaten uit de Tempo Doeloe. Het zijn zwart-witte, vrij statische, educatieve foto’s waarin onder andere Het Inwendige van een Theefabriek, een Zoutpers, Javaanse Irrigatie, Menschen uit Papoea Nieuw Guinea, een Balinese Vorst en Chineesche Toneelspeelsters te zien zijn. Aan sommige fotos is te zien dat de lens een soort van afwijking had. In het boekje staat iets moralistisch over geschiedenis en hoe Nederland door deze ogen naar de archipel keek. En hoe wij (Indonesiers) ons nu zien. Er worden bitterballen geserveerd die smaken naar aardappelkroketjes. Adih vraagt of ik er erg mee zit dat Indonesie vroeger een kolonie was van ons. Hij zegt dat met name Canadezen hier veel moeite mee hebben. Hier hebben we allebei geen verklaring voor. Tijdens de avond roept Adih plotseling dingen uit, zoals: I like your shoes, wow, I like her shoes, en morphology is cool. Frank heeft een oogje op Adih. Frank ziet er een beetje ui alsof hij uit een jaren 90 video-clip is weggelopen met geblondeerde, korte stekeltjes en fel blauwe ogen. Hij blijkt inderdaad net na de val van de muur in Azie te zijn gaan reizen. Eerst Tibet, later Indonesie. Opgegroeid in Hannover temidden van suikerbietengebied besloot hij meer ecologische variatie te willen en werd milieuactivist. Hij zegt dat juist in post-conflictgebieden soms heel belangrijk gezonde keuzes gemaakt kunnen worden om bepaalde gebieden vrij te houden. De lepelaar met zwarte wangen bijvoorbeeld die alleen in de wapenvrije zone tussen Vietnam, Cambodja, en Thailand broedt. We lopen door het enige park van Jakarta: Taman Menteng. Het is geplaveid, er wordt gebasketbalt en stelletjes lopen naast elkaar. Nederlandse kamerplanten staan in geometrische terrassen. We eten bij de warung Menteng. Antonia stelt dat zomeravonden in Nederland ook vast zo heerlijk koel zijn. Je moet wel erg uit kijken met warungvoedsel in Jakarta, aangezien ze de palmolie om in the frituren nooit verversen. Frank tipt ons tevens over een Bratwurst Kambing (geit) die alleen in sommige warung in Solo verkrijgbaar zijn. Adih en Frank wisselen telefoonnummers uit.