Breakin' Jakarta

Alle andere avonden volgend op deze waren eigenlijk net zo ‘pretty & gay’ als de vorige. Op vrijdagavond naar de opening van een nieuw Italiaans restaurant met een zaal vol gratis pizza, pasta en bier (!). Uit Italiaanse speelfilms kreeg ik de indruk dat er toch echt meer nonverbale gebaren werden gebruikt door Italianen, maar ik denk dat ze niet erg gepassioneerd waren deze avond. En ik vond het zelf ook moeilijk om in de feeststemming te komen tussen neonverlichte pooltafels en temidden van een zwembadakoestiek. Adih zegt dat zijn vader zijn paarden meer aandacht gaf dan hem. En hij raadt in een keer dat ik eigenlijk altviolist ben. Op het balkon treffen we Frank en Uri (uit Beieren) en Frank’s ex Adif. We praten over de Wallace lijn. Bali schijnt zo ongeveer de natuurlijke grens te zijn tussen maar het Australische en de rest van het dierenrijk. Dit alles is al beschreven en bedacht door de heer Wallace, die een vriend van Darwin was. Heb gelijk zijn pocket over The Malay Archipelago aangeschaft voor weinig. Langzaam maar zeker komt de stemming er een beetje in en we besluiten nog even naar een Scandinavisch geinspireerd grandcafe te gaan. Onderin zit een supermarkt en kun je ijs bestellen, boven tegels, haardvuren en wijdsopgezette, houten tafels met leren banken waarin je makkelijk wegzakt. Op de trap komen we een echte Sundanese prinses tegen. Tom (cultureel katholiek, naar eigen zeggen) voegt zich bij ons. Al snel verandert het gespreksonderwerp naar dat Vietnamesen lelijk zijn, Burmese mannen geen ondergoed dragen, Indiase vrouwen de grootste cupmaat van Azie hebben, maar dat Thailand ook nog meevalt, en dat de mooiste mannen en vrouwen van de wereld waarschijnlijk in Nubië wonen. En dat ik naast mijn kapsel, misschien ook maar jurkjes uit de roaring 20s moet gaan dragen.
Op zaterdag treffen we elkaar weer op Taman Menteng (dat toch niet het enige park van Jakarta blijkt te zijn, maar het enige hippe), waar nu een hiphopfestival plaatsvindt grorganiseerd door het Centre Culturel Francais. Het festival trekt vooral jong grut met donkerblauwe t-shirt waarop heel groot OUI je parle Francais staat. Totdat de Franse wereldkampioen Breakdance zijn truukjes komt doen. Ik kijk twee uur lang gefascineerd naar wat hij, maar ook de Indonesische jongens allemaal doen. Een jongen van het Erasmushuis herkend me. En ik bedenk me dat ik hier best zou kunnen wonen. We eindigen de avond bij Unawan en zijn hubby Hans. We spelen dealer’s call (Texas, Omaha, en nog iets met 7 kaarten), en geen blinds maar iedereen dezelfde ante. Een jetlag heeft ook zo zijn voordelen blijkt.

Uit veiligheidsoverwegingen had ik besloten om niet met een Indonesische vliegmaatschappij, maar dus via Singapore naar Denpasar te reizen. Ik vond het niet echt aan te raden met name aangezien je dan weer helemaal door de douane moet (2x). Mijn weg werd wel verlicht door een sprookje: De Alchemist. Wat kan ik zeggen opdat jullie het allemaal nu heel snel gaan lezen? Een juweeltje is het.

In mijn afwezigheid zijn overheden uit Denpasar bij het dove schooltje op bezoek geweest en hebben de leerlingen getest. Ze waren erg enthousiast, maar vonden dat wij ook Indonesische Gebarentaal moesten gebruiken. Ketut heeft hen uitgelegd dat hij ze eerst in hun moedergebarentaal les geeft, en later ook wat Indonesische gebaren zal leren. De opnames voor het kindergebarentaalproject (hoe leren peuters gebarentaal?) zijn gestagneerd jammer genoeg. Maar ja, daar is mijn project gelukkig niet afhankelijk van. En na al het stof van cameras en laptop te hebben afgeblazen bleek het het allemaal gelukkig nog te doen. Vanmiddag komt een cameraploeg van Trans7 opnames maken in het dorp. En de komende paar dagen is er een groot Hindu-festival genaamd Galungan dus de komende dagen ben ik vooral een beetje sociaal bezig met ceremonies, een keertje naar het zwembad, en een maaltijd hier en daar.