na-apen

Ik wilde graag wat kaarten versturen, dus even langs het postkantoor. Ik lees af welk loket ik moet hebben en ga in de rij staan. Een vriendelijke meneer vroeg mij vervolgens waarvoor ik kwam, voor postzegels soms? Ja, dan moet u deze rij hebben. Hij dirigeert mij een meter voorwaards voorbij de planten die ik als functioneel een persoonlijke ruimte-streep beschouwde. Nu sta ik dus vlak achter een mevrouw te wachten. Na 2 minuten voegen 2 bekenden zich bij haar (denk ik). Maar nee, deze mensen hebben zojuist ‘voor’gedrongen! Ik relativeer ter plaatse; deze techniek pas ik zelf ook meestal toe wanneer ik in de spits snel een trein in wil (ga naast de deur staan, in plaats van ervoor). Maar wanneer ik mijn irritatie voorbij ben maak ik me toch een beetje kwaad en moet denken aan die landmachtreclame bij de slager. Mijn vader is zelfs beroeps, spreek ik mezelf toe. En dit keer voeg ik mij tussen de mevrouw en een van de mannen naast haar. Ik steek de ansichtkaarten demostratief naar voren (met een glimlach en blik schuin vragend naar boven) en een van de drie mevrouwen in het minieme loket pakt ze aan. Met mijn postzegels neem ik plaats aan de plaktafel, maar er is geen plak. De mevrouw tegenover mij pakt een roze bloemetje uit een schaaltje met water en gebruikt de natte bloemblaadjes om haar postzegels te bevochtigen. Ik aap haar na alsof het de normaalste zaak van de wereld is.