verslaving

De visuele esthetiek van iconiciteit, de intimiteit die 'm zit in het zachtjes aanraken om aandacht te vragen, de expressiviteit van gezichten, oogcontact. Ik ben gewaarschuwd door mijn promotor: gebaren is verslavend.

In het onderstaande clipjes kun je mij zien gebaren tijdens een presentatie die ik afgelopen week gaf voor dove MA en PhD studenten uit verschillende landen. Ik gebruik voornamelijk International Sign en tot mijn eigen verbazing, na dik een week in UK, ook Britse gebaren. International Sign is de communicatievorm die gebruikt wordt door gebaarders van verschillende landen die niet dezelfde gebarentaal kunnen. Dus bijvoorbeeld bij internationale dovenevenementen als Deaf Way en bij gebarentaalconferenties. Het leuke aan International Sign is dat er weinig conventies zijn voor welk gebaar je voor welk concept gebruikt dus dat je creatief kan zijn, en je eigen gebaren er door heen kan mixen zonder dat dat direct incorrect gevonden wordt, of niet begrepen wordt. Sterker nog, je doet je best om zo veel mogelijk iconische gebaren te gebruiken die om de een of andere manier representatief zijn voor hun betekenis. En er worden ook veel parafrases gebruikt voor jargon. Want met vingerspellen alleen kom je er natuurlijk niet, als je publiek de betekenis van de Engelse woorden niet kent. En voor veel doven (buiten Engelstalige landen) is die kennis sowieso beperkt. Ik vind juist dat parafraseren vaak heel verhelderend voor mijn eigen inzicht in theorie en data. En doordat niemand het patent op International Sign bezit ontstaat er mijns inziens ook eerder een sfeer waarin makkelijk aangegeven wordt dat iemand je niet begrijpt.
Dat laatste heb ik overigens wel geweten, want mijn presentatie die op een half uur gemikt was, duurde al met al dik anderhalf uur. Het leverde dan ook interessante discussies op over de relatie tussen blikrichting en de richting van een wijsgbaar, en tot welke woordklasse wijsgebaren horen. En ik krijg ook nog de kans om mijn idool Wittgenstein aan te halen aangezien een van de studenten op dezelfde vraag komt: hoe weten mensen nou of ik wijs naar die persoon, de kleur van zijn t-shirt, of de stoel waar die op zit? Maar ook melige vragen als: heb je in de categorie niet-manuele signalen ook voor oorbewegingen gecodeerd? –Nee, maar wel voor neusvleugelwapperen.

Ik vrees echter dat het wel al een beetje te laat is. Ik kijk nu al uit naar de tijd dat ik weer dagelijks kan gebaren en op een intellectueel gelijkwaardig niveau met Doven kan gaan werken.