maanvrouw

Het is de zondagmiddag voor vertrek. Ik ga op aanraden van mijn (naar mijn inzien chronisch overbezorgde) buurman toch nog maar even langs de huisartsenpost. Met een zo naief mogelijke blik zeg ik dat ik niet wist dat ik eigenlijk een afspraak had moeten maken en dat ik mijn voet bezeerd heb en dat ik me afvroeg of iemand er voor de zekerheid heel even naar zou willen kijken. De dokstersassistente komt me binnen een minuut tegemoet. Mevrouw de Vos. Laat maar even zien. Hij is goed verkleurd. Wanneer is het gebeurd? Aha, vrijdag een week geleden. Met dansen? Eh ja, gypsy punk was het. En toen zei hij ‘krak’. En morgen vertrekt u naar Indonesie? Naar Bali? Mooi he. Ik wacht 5 minuten in de wachtkamer en dan word ik gehaald. De arts knielt en drukt op alle blauwe plekken en wanneer hij zich ziender wijze begint af te vragen waarom ik dan toch naar de post gekomen ben beweegt hij zachtjes mijn klein teen waarop mijn buikspieren plots mijn romp naar voren vouwen. We kijken elkaar nu diep in de ogen aan en glimlachen begripvol. Ik krijg een verwijzing voor de Spoedeisende Hulp. De doktersassistente wenst me nog veel plezier op Bali. De mevrouw achter de EHBO-bali vraagt of ik hier al eerder geweest ben (er schieten meerdere dramatische momenten door het hoofd, maar ik geloof dat ze wil weten of ik hier zelf al geregistreerd sta). Voordat de automaat mijn warme chocomel volledig heeft uitgesputterd word ik al gehaald door een stagiaire. Wanneer was het ook al weer gebeurd? Ze haalt er een vrolijke arts bij. Die vraagt waarom ik nu pas gekomen ben. Ik heb het onderschat denk ik. Ik kan nog lopen. Het geneest wel een beetje traag en wordt eerlijk gezegd steeds stijver. Precies een uur nadat ik bij de huisartsenpost binnenliep komt de röntgenmevrouw zeggen dat ie toch stuk is. De vrolijke arts vraagt wat ik daar nou van vind, dat ik als negen dagen op een gebroken voet rondloop. Ik zeg dat het misschien een beetje stoer is. Hij zegt dat er ook soms mensen een week lang op een gebroken enkel rondlopen. Oh, dan is het vast alleen maar een beetje stom. Mag ik wel een printje van de foto? De orthopeet vraag of ik er überhaupt pijn aan heb en vraagt zich bovendien hardop af hoe ik dan in vredesnaam mijn voet afwikkel. Morgen om kwart voor negen mag ik een wit voetje komen halen. En succes nog met je onderzoek.

Een meisjedroom is het wel…ik wilde altijd al iets breken. Het liefst mijn rechterhand. Bij de gipskamer vraag ik of ik nu extra melk moet drinken. Melk is voor een kalf zegt de stoere gipsmevrouw. De gips is geen wit papje van Plaster of Paris maar textiel dat nat en dan warm en dan hard wordt. Het is wel eng wanneer de bovenkant wordt losgezaagd zodat ik het gips aan en uit kan doen. Een aardige, doch minder stoere mevrouw pakt prompt mijn hand vast. Dan komen er bandjes om heen en een zool met klittenband. Nu ben je een maanvrouw zegt de stoere mevrouw.