Juk en Mjummie

Bij mijn wederkomst krijg ik van mijn assistant horen dat hij de komende dagen niet beschikbaar gaat zijn vanwege een overheidsworkshop over curriculumontwikkeling, waarvoor hij de uitnodiging 2 dagen vantevoren ontving. Aangezien de ziel van zijn onlangs overleden broer na 3 ceremonies nog niet het nirwana gevonden heeft, moeten we zaterdag ook nog naar Sinebun om hulp te vragen aan godgeworden voorouders. De enkele plannen die dus nog op mijn lijstje stonden moeten worden uitgesteld tot de volgende veldwerkperiode. Tussen de middag wieg ik liefkozend mijn buurneefje van 1 maand in mijn armen en word ondergepiest (luiers zijn voor watjes). Tegen zessen wordt duidelijk dat mijn assistant voor de tweede keer op rij een afspraak niet kan nakomen, dit keer omdat zijn vrouw ongesteld is en dus de motorfiets mee heeft voor een voetreflexmassage (hoe kun je over zo’n onwrikbaar excuus in discussie gaan?). Ik probeer meerdere sms-jes te versturen naar het thuisfront, maar de pulsa-goden zijn me ook al niet gunstig gezind. En terwijl ik tien-verse-muggenbulten-negerend mijn frustraties wegtyp, piest er (serieus!) ook nog een cicek vanaf het plafond op mijn toetsenbord en handen. Juk. Het enige positieve aan de dag tot dusver is dat ik een nieuw Indonesisch woordje kindertaal heb geleerd: pipis - /piepies/ jullie mogen raden wat dat betekent.

Ik verheug mijn gastvrouw rond etenstijd met mijn eerste woordjes plat-Balinees en krijg van haar als toetje een eerste lokale mango van het seizoen, onbespoten en uit eigen tuin. Tegen achten krijg ik ook nog een opbeurend belletje uit Belanda, en tegelijkertijd arriveert visite ter plaatse. Een van de kleintjes speelt met mijn teen want die wipt zo leuk omhoog. Mijn favouriete jongensmeisje gebaart hoe ze mij in het vliegtuig zag zitten (met mijn arm nonchalant uit het raam). Er was ook nog een bijna-crash maar die werd gelukkig voorkomen door de piloot. Op de achtergrond hoor ik mijn gastvrouw tegen haar oudere zus vertellen dat ze me zeker gaat missen wanneer ik wegben. Opeens ruikt het super-superlekker, en ik kijk verbaasd om me heen. Het blijken nachtbloemen die hun parfum verspreiden rond dit tijdstip. Ik vraag me af of ik ooit wel eens zo’n lekkere geur geroken heb. Zitten vast feromonen in. We smullen met z’n allen van de oleh-oleh die ik heb meegebracht. Tape van cassave uit Probolinggo. Ik had nog nooit iets gegeten wat en gefermenteerd is en lekker, maar dit is het desalniettemin. Mjummie. Als ik mij bedje in duik hoor ik Barry White schallen uit de televisie van de buren. ‘You’re the first, you’re the last, my everything..woehoehoehooooe’. Zucht. Jammer dat ie niet harder staat.

Is uw wereld ook zo heerlijk contrastrijk?