Barry

Zo’n dag die begint met een wekker die gaat om zes uur. Terwijl je in je slipper glipt bemerk je dat een kip ‘m ondergescheten heeft. Je hebt hoge nood, maar ter plaatse moet je eerst nog een dikke spin wegjagen. Bij het wassen van je gezicht komt er zeep in je ogen. Pyama nog niet uit, of je hebt je eerste dozijn muggebulten al te pakken - waarvan vijf op één pink, en de rest op strategische locaties als je oksel, bil, en knieholte. Zodra je eigenhandig gewassen kledij uithangt, verwisselt een strakblauwe lucht zich voor een donkergrijze. Je ontbijt bestaat uit gebakken banaan in een badje van palmsuiker dat je deelt met een zwerm mieren. Bij de laatste slok koffie, ben je even vergeten dat er altijd nog een schep drek onderin het kopje zit. En om acht uur zit je achter een laptop die zich misdraagt van traag tot erger.
Maar op de een of andere manier glijden de frustraties van alledag hier moeiteloos langs me heen. De betovering van het tropische dorpsleven heeft zich na drie weken weer helemaal van me meester gemaakt. Mensen lachen naar je. Afspraken vallen op hun plek wanneer het iedereen het beste uitkomt. ‘s Middags heb ik soms zomaar ineens een veranda vol giebelende buurtkids. ‘s Avonds de kiet vol met dove dorpelingen die druk gebarend nieuwigheden uitwisselen en elkaar, mij, en Ketut voor de gek houden. Met een blik in het hier en nu ligt geluk voor het oprapen. Een vleug romantisch orientalisme is me zogezegd niet geheel vreemd.
Ketut heeft gevraagd of ik wil kennis maken met Barry, een Bengkalees die het gemaakt heeft. Hij werkt samen met iemand uit Nederland, ook uit Eindhoven en verkoopt huizen in Bali. Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. En dus gaan Ketut en ik na het avondeten samen op pad. De 4 meter hoge poort wordt opengedaan door een security guy. Ketut acht het beter om ons voertuig buiten de hekken achter te laten want hij schaamt zich voor de oude Honda die ik voor hem heb aangeschaft. Achter de poort houdt zich een enorm parkeerterrein schuil met zeker vijf dure auto’s. In de schuur staat ook nog een aantal cross-motorbikes. En zoonlief komt aanrijden op een stoere zwarte scooter met messing velgen. In het midden van het parkeerterrein staat een rond stenen tafeltje waaraan de security guy, de tuinman, en de chauffeur van de gast die nu binnen is, één krant zitten te lezen. Het hele terrein is betegeld, alleen naast het tafeltje staat een mangoboom. Status spat zelfs van de bijna twee kilo zware mango’s af. Aan de rand van het terrein kan ik zowel de zee als de bergen zien. En daar is ook tijd genoeg voor…
Na dik een uur komen Barry en zijn gast tevoorschijn. De beleefde man stelt zich aan mij voor en tikt zijn hart aan zoals Javanen dat doen. Naast hem waggelt een zenuwachtig mannetje in oranje t-shirt, korte broek, en slippers met een superchique horloge om zijn pols. Zijn scheve glimlach ontwijkt mijn blik en hij stelt zich niet aan mij voor. Wanneer de Javaan en de chauffeur verdwenen zijn komt hij bij ons aan tafel zitten. In verwarring wissel ik twee keer van stoel omdat het mij onduidelijk is tot wie hij zich in dit gesprek richt. Daarna geef ik de moed op om oogcontact te maken. Hij biedt me een sigaret aan die ik weiger. Barry steekt van wal.
Hij doet zaken met een man uit Waalre. Ze ‘verkopen’ huizen aan Westerlingen, maar omdat die officieel geen bezit in Indonesië kunnen hebben, staan er nu 102 huizen officieel op zijn naam. Hij ontmoette zijn partner toen hij nog taxichauffeur was in Kuta, en die had vertrouwen in hem. Het bedrijf bestaat nu 12 jaar. Ketut zegt dat z’n mangoboom er goed bijstaat, wat voor kunstmest gebruikt ie eigenlijk? Barry zegt dat ie niets van bomen weet, slechts dat het een Braziliaanse mango betreft. Ik word tot twee keer toe in de reden gevallen als ik er aan probeer toe te voegen dat misschien komt omdat die boom in zijn eentje…Semi-subtiel wordt er gewezen op de boomgaard vijftien meter verderop, aan de andere kant van het hek. Ik bevestig dat hij het zo te zien goed voor elkaar heeft. Ja, sommige mensen denken dat geld alles kan fixen. Wat denk jij daar van? Ik probeer een grapje te maken door te zeggen dat ik nog niet heb ervaren hoe het is om rijk te zijn. Barry briest, wie zegt dat ik rijk ben? Familie Soeharto die is pas rijk! En wie zegt dat ik in mijn hart rijk ben? Om eerlijk te zijn vind ik het ronduit een schending van mijn privacy! Iedereen komt hier altijd zomaar aanwaaien! Heb je wel enig idee van de verantwoordelijkheden die het met zich meebrengt? Driftig en ongecontroleerd draait zijn romp op en neer. Wat voor visum heb jij eigenlijk?
De ouders van Barry komen thuis, te voet, in versleten sarong. Ik voel me welkom noch op mijn gemak hier aan de stenen tafel op het betegelde parkeerterrein dat inmiddels slechts nog verlicht wordt door de tl-bakken bovenin de carport. In een poging wat lucht te creeeren vraag ik of Barry kinderen heeft. Barry heeft drie kinderen van drie verschillende vrouwen. Na zijn eerste twee vrouwen was hij 5 jaar vrijgezel en heeft hij een relatie gehad met een dochter uit een doktersfamilie, een politieke familie, een legerfamilie en …ik ben het even kwijt. Maar zijn huidige vrouw is er een uit een politiefamilie. Zo heeft hij de nodige ervaring op gedaan om zich nu verkiesbaar te kunnen stellen als gouverneur. Hij zal gourverneur zijn niet namens heel Bali, maar namens heel Bengkala, en wil dan ook een culturele stichting opzetten voor de hele Bengkalese gemeenschap waaronder de dovendans zal vallen. Wat denk je daarvan?
Ik ben een beetje verrast door zoveel informatie in één keer, en niet alles is me helemaal helder. Ik geef aan dat het niet zoveel uitmaakt wat ik ervan denk, maar dat het vooral ligt aan hoe de doven daar tegenover staan. Fout! Westerlingen denken altijd dat de doven apart moeten worden behandeld, maar dat is niet zo. We kunnen beter een stichting opzetten met de horende mensen erbij. Wat denk je daarvan? Ok, het is zoals je zegt een zaak van binnen het dorp. Ja, jullie Westerlingen denken altijd anders, maar weet je, ik heb gewoon het vertrouwen van de mensen, weet je. Barry begint te snuiven nu die pas goed op dreef is.
Ik vraag hem wanneer hij die stichting op wil zetten. Dat is nog niet duidelijk, in april zijn de voorverkiezingen en in augustus heeft hij pas zekerheid dat hij gouverneur kan worden. Ok, ik hoop voor je dat je gekozen wordt. Ja jullie Westerlingen denken altijd anders. Maar als we niet hetzelfde denken dan gaat het niet werken. Ik kan dat, weet je, ik weet wat Westerlingen en Oosterlingen denken. Wat denk je er nou van? Na een pauze van een hele seconde haal ik adem en zeg dat ik denk dat een goed plan zal zijn dat er een stichting opzet wordt voor de volledige Bengkalese gemeenschap inclusief de horenden mensen wanneer hij in augustus aangesteld is tot gouverneur. Ik voeg er voor de zekerheid nog een onnozele glimlach aan toe. Ketut stelt voor dat het schooltje er ook bij ingevat kan worden en dat we morgenochtend bij het dorpshoofd de zaak gaan bespreken.
Op de terugweg herken ik Barry’s portret op een propagandabord aan de rand van de weg. In een binnenpretje stel ik me voor hoeveel moeite de fotograaf heeft moeten doen om zijn scheve glimlach op instabiel romp nochtans recht op de foto te krijgen. Ketut merkt op dat de nieuwe poort bij de ingang van het dorp ook door Barry is bekostigd. Luchtig immiteert ie Barry en vraagt of ik het ook zo grappig vond hoe hij steeds op en neer bewoog. Opmerkelijk hoe ook zijn blikrichting zich steeds maar niet focuste. Heb jij misschien enig idee hoe dat komt? Ik spreek een vermoeden uit dat Barry misschien van drugs houdt. Soms verliest het brein dan z’n concentratie zeg ik. Ketut zegt dat ie wel eens eerder gehoord heeft dat Barry nog al van shabu-shabu houdt. Voorzichtig geef ik aan dat ik drugs nogal eng vind. Ach, zegt Ketut, jij peutert toch wel makkelijk weer ergens anders geld los. De volgende ochtend komt onze afspraak om naar het dorpshoofd te stappen even niet zo goed uit. En ook niet de dagen die erop volgen.